احمد چنانی - دکتری فلسفه تعلیم و تربیت دانشکده پیراپزشکی، دانشگاه علومپزشکی جندیشاپور اهواز، خوزستان، ایران
امید رستمی - گروه پرتوشناسی، دانشکده پیراپزشکی، دانشگاه علومپزشکی جندیشاپور اهواز، خوزستان، ایران
سیدصدرا شمس الدین - گروه پرتوشناسی، دانشکده پیراپزشکی، دانشگاه علومپزشکی جندیشاپور اهواز، خوزستان، ایران

روزگار صفویان از نگاه جامعه شناسی و انسان شناسی اجتماعی شایسته توجه فراوان است. دوره ای که در آن بنیان های اجتماعی، مذهبی ، تاریخی و جغرافیایی این مرز و بومدستخوش دگرگونی های فراوان گردید.در این پژوهش کوشش شده تا به سیاست مذهبی شاه سلطان حسین در دوره صفویه بپردازیم. پادشاهان صفوی با بهره گیری از مذهب شیعه، سعی در کسب مشروعیت سیاسی و ساختاری حکومت خود نمودند. بنابراین هرکدام از پادشاهان صفوی با توجه به شرایط اجتماعی و سیاسی حکومت از نفوذ علما در راستای توسعه و گسترش تشیع و تثبیت حکومت بهره بردند. تعامل شاهان صفوی با علما و فقهای شیعه، از اواخر دوره شاه اسماعیل اول آغاز شد، و با ورود علمای شیعه، در دوره شاه طهماسب گسترش یافت. در دوره ی شاه عباس اول با توجه به تغییرات گستردهی در حکومت و کاهش قدرت نیروهای قزلباش و جایگزینی نیروی سوم متشکل از نیروهای گرجی و چرکس، شرایط برای افزایش قدرت علما و فقها در صحنه سیاسی کشور فراهم شد. اما نظارت دقیق شاه عباس و قدرت مطلقه او مجالی برای مداخله سیاسی علما باقی نگذاشت. می خواهیم بدانیم سیاست مذهبی صفویان چه تاثیری در تعامل یا برخورد آنها با اقلیت های دینی و اهل سنت داشته است پس از شاه عباس و با روی کار آمدن شاهان ضعیف این فرصت فراهم شد تا علمای شیعه در قدرت مداخله مستقیم نمایند. در دوران شاه سلطان حسین اگرچه فعالیت هایی در زمینه فرهنگی انجام داد اما به دلیل عدم درایت سیاسی و بی اعتنایی او نسبت به منافع حکومت و ملت، مداخله زیاد علما، با اتخاذ سیاست خشن و سخت گیرانه به پیروان دیگر مذاهب باعث ایجاد تنش هایی در درون قلمرو صفویان شدند که نتیجه این سیاست پیگرد اقلیت های مذهبی غیرشیعی بود که بافت اجتماعی جامعه ایران را سست کرد و زمینه برای سقوط دولت صفویه فراهم گردید. روش تحقیق در این پژوهش تاریخی-توصیفی و تحلیلی بوده است.

صفویان، آثار فرهنگی و ابنیه ها، سیاست مذهبی، شاه سلطان حسین، اقلیت ها و اهل سنت.