برنامه ریزی در جهت رشد استعدادیابی در ورزش تکواندو ایران

هدف: هدف پژوهش حاظر برنامه ریزی در جهت رشد استعدادیابی در ورزش تکواندو در سال 1398 است. روش شناسی: روش پژوهش توصیفی- تحلیلی، از نوع تحقیقات مطالعات راهبردی میباشد که به صورت کمی و کیفی (آمیخته) اجرا شده است و از نظر اهداف در رده تحقیقات کاربردی قرار دارد. جامعه ی آماری، شامل داوران و مربیان فعال زن و مرد، پیشکسوتان تکواندو و نخبگان حاضر در لیگ تکواندوی کشوربه تعداد 254 نفر است در بخش کیفی با 15 نفر اشباع نظری اطلاعات مورد نیاز انجام گرفت و در بخش کمی که با به کارگیری روش نمونه گیری طبقه بندی و فرمول کوکران 254 نفر به عنوان نمونهی آماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها، مصاحبه و پرسشنامهی محقق ساخته بود. به این ترتیب که ابتدا مصاحبه ی حضوری در راستای برنامه ریزی در جهت رشد استعدادیابی در ورزش تکواندو ایران با مربیان و داوران بین المللی تکواندو، پیشکسوتان تکواندو و نخبگان(مدال آوران جهانی) روش دلفی انجام و روایی آن به تایید اساتید مدیریت ورزشی و متخصصان استعدادیابی ورزشی رسید. پایایی ابزار پژوهش با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ دست آمد. داده های حاصل از این پرسشنامه با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی نظیر آزمون فریدمن، به کمک نرمافزارهای آماری×SPSS×تجزیه و تحلیل قرار گرفت یافته ها:از طریق نتایج بدست آمده: استعدادیابی ورزشی تکواندوی جمهوری اسلامی ایران در ابعاد درونی دارای 12 قوت و 12 ضعف است و در بعد بیرونی نیز دارای 9 فرصت و 9 تهدید میباشد. جایگاه استعدادیابی ورزشی در فدراسیون تکواندوی جمهوری اسلامی ایران در منطقه ی تهاجمی (SO) قرار دارد. با وجود این، تمامی 17 راهبرد تدوین شده برای تحقق رسالت اهداف بلندمدت آن انتخاب و برای هرکدام برنامه ی عملیاتی تنظیم گردید.

Keywords:

برنامه ریزی , استعدادیابی , ورزش , تکواندو , ایران