نقش کشت دیم عدس با تراکم های مختلف در تناوب با غلات، در جلوگیری از تخریب منابع طبیعی در منطقه تیکمه داش

خاک یکی از مهمترین منابع طبیعی هر کشور است. امروزه افزایش جمعیت و افزایش تقاضا برای محصولات کشاورزیباعث تبدیل مراتع به اراضی کشاورزی شده است. این اراضی حاشیه ای، دارای حاصل خیزی کم بوده و غالبا آب کافی برایکشاورزی ندارند و عمدتا به صورت دیم کشت می شوند و از جمله مستعدترین مکان ها از نظر فرسایش آبی می باشند. فرسایشآبی یک فرآیند کلیدی مهم در تخریب خاک های دنیا محسوب می شود. در این میان، حفظ خاک زراعی یکی از اهداف مهمکشاورزی ارگانیک بوده، و بستر را برای دستیابی به سایر اهداف کشاورزی ارگانیک فراهم می سازد. تنظیم اصول برنامه کشتو ایجاد پوشش گیاهی مناسب در تناوب با محصولات زراعی، یکی از تکنیک های کشاورزی ارگانیک در کاهش فرسایش خاکمی باشد. عدس، از جمله گیاهانی است که در تناوب با غلات و بهصورت دیم کشت میگردد. لذا تحقیق حاضر با هدف بررسیتاثیر تراکم های مختلف کشت دیم عدس در کاهش فرسایش خاک، در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و در 3 سطح تراکمگسن (30؛ 35 و 40 کیلوگرم در هکتار) و با 3 تکرار در ایستگاه تحقیقاتی حفاظت آب و آبخیزداری انجام شد. نتایج حاکی ازمعنی دار بودن اثر تراکم های کشت، در کاهش فرسایش خاک بود و با افزایش تراکم کشت، تراکم تاج پوشش گیاهی افزایش وبه طبع آن فرسایش به طور چشمگیری کاهش یافت. لذا با توجه به اینکه تنظیم مشخصه های بارش در تولید رواناب و تخریبخاک در اختیار انسان نمیباشد، اما مدیریت اراضی و افزایش پوشش گیاهی با تعیین تراکم مطلوب، میتواند به کاهش تولیدرسوب، به خصوص در اراضی دیم کمک کند.

Keywords:

تراکم کشت , عدس , فرسایش آبی , منابع طبیعی