همت خدانظری - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه صنعتی شاهرود، شاهرود، ایران
عبدالاحد چوپانی - استادیار، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه صنعتی شاهرود، شاهرود، ایران
ایمان آقایان - استادیار، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه صنعتی شاهرود، شاهرود، ایران

امروزه بیشوزنی، یکی از مشکلات اساسی در حوزه سلامت اجتماعی است که حتی در سنین پایین نیز شایع است. کاهش فعالیتهای بدنی منجر به مخاطرات فراوانی برای سلامتی انسان از جمله مشکلات قلبی و عروقی، دیابت، فشارخون و کلسترول بالا میشود و یکی از علل اصلی بیشوزنی دانشآموزان نیز میباشد. پیادهروی یا همان سفر فعال به مدرسه، یکی از فرصتهایی است که میتوان فعالیتهای بدنی را در بین دانشآموزان افزایش و چاقی آنان را کاهش داد. یکی از سوالاتی که برای برنامهریزان حملونقل شهری مطرح بوده، این است که آیا کمبود تواتر یا مسافت سفرهای فعال میتواند یکی از عوامل بیشوزنی دانشآموزان باشد. به عبارت دیگر آیا دانشآموزان بیشوزن در مقایسه با دانشآموزان کموزن و نرمال، سفرهای فعال کمتر یا کوتاهتری به مدرسه دارند. برای پاسخ به این سوال، پروژهای مطالعاتی تعریف شد تا به بررسی تاثیر الگوی سفرهای مدرسه دانشآموزان بر شاخص توده بدنی بپردازد. نتایج تحقیق نشان داد که نرخ سفرهای فعال دانشآموزان بیشوزن و مسافت سفرهای آنان کمتر از سایر دانشآموزان نیست. علل بیشوزنی دانش آموزان را در عوامل دیگری (نظیر عوامل ژنتیکی، تغذیه ناسالم)، باید جستجو نمود. سفر فعال دانشآموزان بیشوزن برای کاهش توده بدنی آنها کفایت نمیکند و آنها علاوه بر سفر فعال به مدرسه، باید در خارج از مدرسه نیز فعالیت بدنی و ورزش انجام دهند

سفر فعال به مدرسه، الگوی سفر، تحرک بدنی، بیشوزنی، شاخص توده بدنی.