بررسی جایگاه توسعه میان افزا شهری در ارتقای پایداری مورد مطالعه منطقه 1 تبریز

رویکردهای نوین توسعه شهری، برای حفظ محیط زیست و افزایش سرزندگی، اجازه ی گسترش افقی شهرها را نمیدهند. در این رویکردها، پیشنهاد میشود که به جای زری ساخت و ساز بردن زمینهای حاشیه ای شهرها، اراضی خالی ماندهی درون شهری هدف توسعه قرار گیرند.رشد فزاینده جمعیت شهر نشین و اسکان بیش از.6 درصد جمعیت جهان در شهرها و تداوم این روند، آینده کره زمین را بیشتر با چشم اندازهای شهری مواجه میکند. امروزه در اکثر شهرهای جهان با معضل رشد ناموزون شهرها و عدم انسجام ساختاری این شهرها مواجه ایم. شهر های موجود کشور از طریق توسعه درونی( توسعه میان افزا ) تا سالیان زیادی میتواند پاسخگوی بسیاری از نیازها از جمله اسکان سرریز جمعیت شهری و ارتقا سرانه های خدمات شهری باشند و مدامی که در درون شهر موجود ظرفیت لازم وجود دارد استفاده از سایر سیاست های توسعه شهری هزینه اضافی بر مردم و دولت تحمیل می کند که این به لحاظ علمی و عقلی مردود است. اگر چه نمی توان تنها یک بعد از پایداری را مد نظر قرار داد، در این بحث نیز نمیتوان فقط یک شکل از توسعه متراکم را در نظر گرفت و باید به طور هم زمان به جنبه های گوناگون آن توجه نمود. لیکن با توجه به اینکه در این پژوهش موضوع مورد مطالعه جنبه های انسانی و اجتماعی شهر می باشد پس تاکید بیشتر بر توسعه متراکم ساختمان های مسکونی خواهد بود.

Keywords:

توسعه میان افزا , نقش شهر ها در توسعه پایدار , توسعه میان افزا و شهرسازی نوین , اهداف توسعه میان افزا , تاثیرات توسعه میان افزا در بافت های فرسوده , منطقه 1کلانشهر تبریز