الناز پوریمین - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی ره شهرری، تهران،ایران
علی اکبری - دکتری معماری، عضو هیئت علمی گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی ره شهرری، تهران، ایران
مهتا تاری - دکتری معماری، عضو هیئت علمی گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی ره شهرری، تهران، ایران

انسان موجودی است تاریخمند که حواسش از ازل و طی صدها هزار سال با شرایط و موقعیتهای خاص سکونتگاه ها وفق یافته است . اعضای ادراکی و حسی انسانبا دنیایی صرفا0 تکنولوژیک انطباق نمی یابند. معماری هنر میانجیگری است. وظیفه معماری این است که مابین شخص و نهادهای بشری، قلمروهای عمومی و خصوصی، گذشته و آینده و... وساطت کرده، فضا، زمان و تکنولوژی را برای اهداف زندگی بشر در اختیار گیرد. در این پژوهش ملاک عمل و هدف اصلی که بهعنوان هدف پژوهشی مطرح است، تلاش برای ایجاد فضایی خیال انگیز متکی بر حواس و ادراک کودک سرطانی و استفاده بهتر از آن در خلق فضای معماری با توجه به مفهوم اثرپذیری پلاسیبو است.در پژوهش پیش رو با توجه به این پرسشها که حس و ادراک کودک در طراحی فضای معماری چگونه عمل مینماید و به چه طریقی میتوان بهوسیله آن ذهن کودک را تحت تاثیر قرارداد، چهارچوب نظری و برنامه طرح شکل میگیرد. با توجه به موارد ذکرشده مبنای این تحقیق بر اساس دو مشخصه اصلی فضا و روند درمان از طریق ذهن فرض میگردد.این پژوهش با علم به واقعیت اجتماعی کودکان سرطانی سعی دارد تا با خلق فضاهای خیال انگیز و بررسی مطالعاتی آن به اهداف مختلف اجتماعی، معماری و روانشناسی دست یابد و تلاش گردیده است که پدیده ادراک حسی با تکیه بر چارچوب نظری روانشناسی محیط معماری بر مبنای روش مطالعاتی توصیفی-تحلیلی، از منظری متفاوت با دیدگاه پساساختارگرایانه موردبررسی و چالش قرار گیرد.

معماری خیال انگیز، معماری به مثابه پلاسیبو، کودکان سرطانی، ادراک کودکان.