شروین کیاسی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده معماری و هنر، دانشگاه گیلان، رشت.
امیررضا کریمی آذر - دانشیار، دانشکده معماری و هنر، دانشگاه گیلان، رشت.

انسان در طول تاریخ موجودی اجتماعی بوده و سلامت روان و رشد وی در گرو تعاملات اجتماعی و برآورده شدن نیازهای وی میباشد. از این رو، انسان ناچار به تعامل با دیگران است . از دهه 60 میلادی پایداری اجتماعی به عنوان یکی از مفاهیم بنیادین توسعهی پایدار مطرح شد اما به دلیل نگرش متفاوت جوامع نسبت به مسئله ی پایداری به طرق مختلفی با آن برخورد شده است. اما بطور کلی، پایداری اجتماعی به چگونگی ارتباط میان افراد، رضایت افراد و بهره وری حداکثری میپردازد. در سال 2008، سازمان 1 W.H.Oرهنمودی تحت عنوان: شهر سالم، یعنی شهر فعال را منتشر کرد و کارشناسان و برنامه ریزان را به مسیری سوق داد که مطابق آن بستر مناسب را برای فعالیتهای جسمانی و تعاملات اجتماعی، که راز سلامتی در هزارهی سوم است را فراهم نمایند. لذا این پژوهش با استفاده از روش استقرایی و کمک گرفتن از روش توصیفی- تحلیلی و مطالعه منابع کتابخانه ای با هدف شناسایی مولفه های پایداری اجتماعی و پیاده مداری و ایجاد همسویی میان آنها به منظور استخراج مولفههای مشترک و موثر بر طراحی فضای شهری پایدار با تاکید بر مولفه های پیاده مداری صورت گرفته است. یافته ها نشان داده که بدترین حالت حضور شهروندان در این نوع از فضاها زمانیست که این مشارکت تنها از سوی اجبار و رفع نیازهای معیشتی باشد و شاخص هایی چون کالبدی و فضایی، زیباشناختی، فرهنگی و اجتماعی، زیست محیطی و اقتصادی و عملکردی در طراحی چنین فضاهایی تاثیرگذار میباشند.

فضای شهری، پیاده مداری، پایداری اجتماعی، تعاملات، پیاده محوری، کیفیت زندگی، اجتماع پذیری.