ارزیابی و تحلیل کاربری فضای سبز شهری با رویکرد زیست محیطی مورد مطالعه: منطقه 81 تهران

با افزایش جمعیت و رشد روزافزون شهرنشینی و مشکلات ناشی از ان، نیاز به ایجاد پارک های شهری برای ارتقاء سطح سلامتی، اجتماعی و فرهنگی بیش از پیش احساس می شود. از طرف دیگر، پارک های شهری جزئی از منابع زیست محیطی بوده که می توان آنها را سرمایه های شهر به شمار آورد. فقدان مبنای علمی و فنی در طراحی پارک های شهری باعث شده تا پایداری- بقاء و کیفیت آنها کاهش یافته و موجب عدم رضایت شهروندان از زندگی شهری و افزایش آسیب های جدی به شهر و محیط زیست شهری شود. فضای سبز، به عنوان یکی از شاخص های توسعه یافتگی جوامع دارای ابعاد زیست محیطی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و کالبدی است. برای اینکه بتواند نقش ها و عملکردهای خود را به خوبی ایفا کند، بطور کلی بازدهی فضاهای سبز شهری در سه گروه اکولوژیک و زیست محیطی، کالبدی شهرسازی و بازدهی اجتماعی، روانی قابل تقسیم بندی می باشد. افزون بر میزان فضاهای سبز و درصد کاربری فضاهای سبز در محیط های شهری چگونگی پراکنش و ارتباطات و اتصالات فضاهای سبز در مناطق مختلف شهر و ارتباط شهر با طبیعت خارج از آن در پایداری این فضاها حائز اهمیت بسیار می باشد. یافته های تحقیق گویای آن است که جهت نیل به پایداری شهری می بایست جنبه های ساختاری و عملکردی فضاهای سبز مورد توجه برنامه ریزان و مدیران شهری قرار گیرد. هدف اصلی پژوهش حاضر ارزیابی و تحلیل کاربری فضای سبز شهری با رویکرد زیست محیطی در منطقه18 تهران با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی می باشد بر اساس نتایج این پژوهش می توان دریافت که لازمه طراحی پارک های شهری پایدار ایجاد هماهنگی بین جهار عامل موقعیت مکانی، عناصر زیباشناختی، نحوه عملکرد و رابطه فرهنگی مردم با طبیعت و استانداردهای لازم است، به گونه ای که طراحی پارک ها و فضاهای سبز، در راستای تامین انرژی از منابع تجدید پذیر، پتانسیل های ا کولوژیکی و مشارکت مردم در سطح خرد و کلان و القا کننده حس مسئولیت پذیری در نگهداری از فضاهای سبز و پارک ها باشد.

Keywords:

شهر , پارک های شهری , فضای سبز شهری , توسعه پایدار , پایداری زیست محیطی , منطقه18 تهران