زهرا مولایی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه ایوان کی، سمنان، ایران
کامران رضائی زاده مهابادی - مدرس گروه معماری و شهرسازی دانشگاه ایوان کی

نامرئی شدن و دیده نشدن یکی از دغدغه های انسانی از دیرباز در تاریخ بوده است. به عنوان مثال می توان به استقبال گسترده ای که از برنامه های ساحران و شعبده بازان در غیب کردن افراد، اشیا و اخیرا حتی بناهای بزرگ، اشاره کرد. این جنبه استفاده از نامرئی شدن بعد حسی و ادراکی انسانی است که فضا را شبیه به رویا می کند و در یک ترکیب فضایی در مقیاس بزرگ ذهن ما را به چالش می کشد. با معماری نامرئی می توان فضایی خلق کرد که، دریافت و درک ما را از فضا مورد آزمایش قرار می دهد. تشخیص ابتدا و انتهای این فضا مشکل است که پیوسته مفهوم جدیدی به آنچه می بینیم می بخشد. می توان به عنوان فن آوری نوینی در معماری تلقی شود. هدف از این پژوهش استفاده از پدیده نامرئی شدن ضمن تاکید بر پویایی معماری در جهت حفاظت از محیط زیست در پارک ملی سیسنگان است. ابتدا تاریخچه نامرئی شدن بررسی می گردد، و در ادامه به برررسی منطقه مورد مطالعه میپردازیم و ویژگی های آن را بیان میکنیم و سپس تکنیک ها و مواردی که تاکنون به کار رفته است مورد مطالعه قرار می گیرد و در بخش یافته های پژهش تاثیر این معماری بر پارک سیسنگان بیان میشود و در نتیجه گیری مقاله با توجه به مطالعات صورت گرفته تکنیک هایی کاربردی جهت استفاده در ساختمانها و پارک سیسنگان پیشنهاد می گردد. نتایج مطالعات نشان میدهد که مرز نامرئی شدن خط اتصال بین انسانها و محیط زیست است و هدف آن برقراری ارتباط بین این دو در حین حال تفکیک آنهاست

معماری نامرئی؛ محیط زیست؛ نور و بازتاب نور؛ پارک سیسنگان.