بررسی و تحلیل تطبیقی مفهوم زمان و راهکارهای انتقال معنای آن در معماری با استفاده از روش دلفی

یک از روشهای ارتقای کیفیت فضای معماری، ایجاد تعامل حاصل از ادراکات ذهنی شهروندان و محیط است. زمان به عنوان بعد چهارم فضا در پیوستار فضا-زمان با محیط در تعامل است، در این پیوستار هر واپیچیدگی، ناشی از گرانش ایجاد شده در زمان توسط فضا است. مفهوم زمان و حسی که از آن ادراک میگردد، نیازمند شناخت مبانی طراحی محیط، از طریق سازماندهی عناصر و مقیاس است. هدف پژوهش حاضر یافتن راهکارهای انتقال معنای زمان در معماری است. پرسش این پژوهش این است که چگونه احیای معناگرایی و راهکارهای برگرفته از آن، زمینه را برای برجستگی مفهوم زمان و نمود آن میتواند فراهم آورد این پژوهش از لحاظ هدف، کاربردی و از نظر طرح پژوهش، توصیفی محسوب میشود، که در زیر گروه پیمایشی از نوع روش دلفی انجام پذیرفته است. در بخش نظری پژوهش به جمع آوری اطلاعات، از منابع اینترنتی و مطالعات کتابخانه ای و اسنادی پرداخته شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه به عنوان معیار ارزیابی نقشه شناختی جامعه استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه استادان و دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه های شهر شیراز میباشد. اطلاعات حاصل از تعداد 203 پرسشنامه های برگشتی، در چند مرحله تجزیه و تحلیل شد. نتایج حاصل از راهکارهایی مبتنی بر نقشه ذهن، در قالب سه گونه نمود معنایی، شامل برونیافت، درونیافت و فرایافت برای ایجاد واپیچیدگی بیشتر در پیوستار فضا-زمان طبقه بندی گردید.

Keywords:

انتقال معنا , نمود مفهوم زمان در معماری , روانشناسی محیط , ارتقای کیفیت فضای معماری.