بررسی چگونگی ارتقای ارتباط متقابل محیط و فرد در باغ های گیاه شناسی با بهره گیری از دانش انرژی و القای حس مکان

انسان ازهمان لحظه که توانست بر محیط مسلط شود به شیوه ها و نمودهای مختلف و به وسیله ابزار، یا با ذهن خود از طبیعت جدا شده یا خود را جدا دانسته است. این روند با توجه به فرآیند تکامل ذهنی در انسان چنین بوده است که هرچه ذهن انسان پیشرفت بیشتری می یافته، انسان خود را جداتر می دیده است. در واقع اگر واژه محیط را مترادف با دنیای طبیعی فرض کنیم اغلب فراموش می کنیم که مقدار بسیار کمی از چنین دنیایی باقی مانده و بیشتر اوقات در مکان هایی ساکن هستیم و فضاهایی را تجربه می کنیم که حداقل عناصر طبیعی را دارد. با توجه به نیازها و چالش هایی از قبیل کاهش فضاهای سبز و تفریحی در شهرها و از بین رفتن تنوع زیستی، که دراثر افزایش شهرنشینی ایجاد شده اند، می توان از قابلیت های باغ های گیاهشناسی برای پاسخ به این نیازها و چالش ها بهره جست. بنابراین هدف این مقاله تعریف نقش باغ های گیاهشناسی به منظور حفاظت و آموزش محیط زیست و مکان هایی برای تفریح، آموزش ، لذت بردن از زیبایی های طبیعی و گذران زمان با خانواده، در بستر شهرهای معاصر است. جهت رسیدن به این هدف با مطالعه ادبیات موضوعی باغ های گیاه شناسی، و یافتن راه هایی جهت ارتقای رابطه متقابل انسان و محیط زیست به منظور دست یافتن به معماری همگام با طبیعت که پاسخگوی نیازهای روحی و روانی باشد وهم اط نظر انرژی و هم از نظر القای حس مکان باعث تامین آسایش شود

Keywords:

باغ گیاهشناسی , محیط , طبیعت , ارتباط محیط و فرد , انرژی , حس مکان