مهدی بهرامی - کارشناس ارشد معماری، گروه معماری، دانشکده هنر و معماری، واحد اراک، دانشگاه آزاد اسلامی، اراک، ایران
محمود تیموری - استادیار گروه معماریف دانشگاه آزاد اسلامی، اراک، ایران

انسان موجودی اجتماعی آفریده شده و برای رسیدن به نیازهای جسمانی و روانی خود ناچار به تعامل با افراد دیگر است. در گذشته تعاملات اجتماعی افراد درمحل سکونت در میان فضاهای عمومی که بین خانه ها و در هر محله وجود داشته، بوده است. اما در دوران معاصر با وجود ارتباطات عمودی که در مجتمع های مسکونی قرن اخیر بوجود آمده، فقدان فضاهایی که این تعاملات صورت بگیرد کاملا احساس می شود که عدم توجه به این نیاز اساسی انسان یعنی تعامل با دیگران، می تواند صدمات جبران ناپذیری را به فرد و جامعه وارد نماید.هدف اصلی این تحقیق دستیابی به روش هایی برای حل مسائل مربوط به ارتقاء تعاملات اجتماعی در فضای باز و نیمه باز مجموعه های مسکونی می باشد. پژوهش حاضر با روش تحلیلی-توصیفی صورت گرفته است وسعی بر این دارد که راهکارهایی را ارائه نماید که سبب بهبود روابط همسایگی و افزایش تعاملات اجتماعی در میان ساکنین گردد،.نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد ساکنان مجتمع های مسکونیبرای اولین بار با تجربه عرصه فضاهای باز و نیمه باز به تعامالت اجتماعی با دنیای پیرامون می پردازند. این تعاملات در روند بلوغ اجتماعی و افزایش سطح آگاهی آنان نقش مهمی دارد. فضاهای باز و نیمه باز، در پذیرش نقش های مختلف اجتماعی، فرهنگی، شیوه زندگی، تعامل عقاید و نهادینه کردن الگوهای رفتاری از طریق ارتباط موث6ر میان آموخته های پیشین با تجارب فعلی در آن ها نقش بسزایی دارد و در نهایت منجر به احساس تعل6ق به محیط، بلوغ فردی و اجتماعی وشناخت از خود می گردد.

معماری،انسان،محیط،اجتماع پذیری، مجتمع های مسکونی