بررسی شیوع اختلال فوبیای اجتماعی در افراد نابینای شهر تهران بعد از زمین لرزه سال 96

زمینه و هدف: نابینایی در حقیقت فقدان مهمترین حس از حواس پنجگانه انسان است. بیش از آنکه شرایط جسمی افراد نابینا را تحت الشاع قرار دهد این وضعیت روحی وروانی و انطباق پذیری این افراد با اتفاقها حوادث مهیب مانند زلزله میباشد. عدم ناسازگاری با بروز حوادثی مانند زلزله از سوی افراد نابینا که نوعی فوبیای اجتماعی میباشد، باعث بروز اثرات منفی بر سلامت کلی و عملکرد این گروه از افراد جامعه میباشد. این مطالعه باهدف بررسی شیوع اختلال فوبیای اجتماعی در افراد نابینای شهر تهران بعد از زمین لرزه سال 96 میباشدروش کار: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، تعداد 120 نفر از افراد نابینای شهر تهران از هر دو جنس با نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. مشارکت کننده ها با استفاده از پرسشنامه لایبویتز و مشخصات جمعیت شناختی با رعایت اصل گمنامی مورد بررسی قرار گرفتند. تحلیلهای آماری و توصیف داده ها با استفاده از جداول توزیع فراوانی مطلق و نسبی و به منظور تعیین و مقایسه نسبت شیوع اختلال فوبیای اجتماعی بر اساس متغیرهای زمینهای از مجذور خی و نرم افزارSPSS نسخه 17 استفاده شد.یافته ها: شیوع کلی فوبیای اجتماعی در جمعیت موردبررسی 39/2 درصد میباشد که این اختلال در جنسیت زن بیشتر از جنسیت مرد میباشد.نتیجه گیری: اختلال فوبیای اجتماعی بعد از حادثه زمین لرزه سال 96 تهران در بین افراد نابینا از شیوع بالایی برخوردار است. این بدین معنا میباشد که در نتیجه گیری مداخلات روحی و روانی برای این افراد جهت تقلیل فوبیای اجتماعی تلاش جدی صورت نگرفته است. به عبارت دیگر علاوه بر رسیدگی بر امور توانبخشی این افراد بایستی ازلحاظ روحی و روانی در شرایط مناسب و سازش گرانه با بروز پدیده هایی مانند بلایای طبیعی قرار بگیرند.

Keywords:

نابینا , زمین لرزه , فوبیای اجتماعی