سیدعلی مستجاب الدعواتی - دانشجوی دکتری عرفان و تصوف، دانشگاه سمنان

ویژگی خاص قرآن کریم که همانا اشتمال بر اشارات، کنایات و تمثیلات می باشد در کنار تاکید روایات بر ذوبطون بودن این کتاب آسمانی زمینه ساز رشد تفسیر عرفانی گردید. صوفیان در تفسیر خود بر آیات قرآن ویژگی هایی را به کار برده اند که اغلب در کتابهای تفسیر یافت نمی شود و تمثیلات، بازی با الفاظ، حکایات و اشعار خاص خود را به عنوان بخش مکمل تفاسیر خود ایجاد کرده اند، که این نوع استفاده از زبان و سبک به اندازه اصول و عقاید ویژه صوفیه به تفسیر صوفیانه ویژگی خاص می بخشد. در این میان گونه های تفسیر متصوفه از قرآن کریم با وجود هرمنوتیک مشابه این آثار بدلیل تنوع زبان و روشهای گفتمان به کار رفته در آنها بسیار متفاوتست. این پژوهش در تبیین روش های متعدد تفسیر صوفیه از جمله فهم و اشاره، ضرب المثل، تاویل و تفسیر بطون سبعه می کوشد.

تفسیر، تفسیر عرفانی، روش های تفسیر، عرفان، تصوف