اثربخشی آموزش رفتاردرمانی دیالکتیکی بر رفتارهای پرخطر و خودکنترلی رفتار خودتخریبی در بین دانش آموزان پسر مقطع دبیرستان دارای اختلال شخصیت مرزی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش رفتاردرمانی دیالکتیکی بر رفتارهای پرخطر و خودکنترلی رفتار خودتخریبی در بین دانش آموزان پسر مقطع دبیرستان دارای اختلال شخصیت مرزی بود. پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر اصفهان در سال 1397 بود. نمونه مورد مطالعه این پژوهش را 30 دانش آموز مقطع متوسطه (پسر) مبتلا به اختلال شخصیت مرزی (تشخیص دانش آموزان مرزی از طریق تشخیص روانشناس مدرسه صورت گرفت) تشکیل می داد که به صورت در دسترس از میان کلیه دانش آموزان انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره (گروه کنترل 15 نفر و گروه آزمایش 15 نفر) گمارده شدند و تحت آموزش رفتار درمانی دیالیکتیکی قرار گرفتند. جمع آوری داده ها بر اساس پرسشنامه رفتارهای پر خطر احمدپور (1390) و پرسشنامه رفتارهای خودتخریبی پورافکاری ( 1385 ) انجام گرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS در دو بخش توصیفی شامل (جداول و نمودار اطلاعات جمعیت شناختی) و استنباطی (تحلیل کوواریانس) انجام پذیرفت. نتایج تحقیق نشان داد که آموزش رفتاردرمانی دیالیکتیکی موجب بهبود رفتارهای پر خطر و کاهش رفتارهای خود تخریبی دانش آموزان مبتلا به اختلال شخصیت مرزی شده است (P<0/05) پیشنهاد می شود روانشناسان و مشاوران جهت بهبود رفتارهای آسیب رسان افراد با اختلال شخصیت مرزی از مداخله های مبتنی بر رفتار درمانی دیالیکتیکی استفاده نمایند. 0/05

Keywords:

رفتاردرمانی دیالکتیکی , رفتارهای پرخطر , خودکنترلی رفتار خودتخریبی