رابطه بین تجربه آزاردیدگی در دوره کودکی و دشواری تنظیم هیجانی با افکار خودکشی در اقدام کنندگان به خودکشی

افکار خودکشی تمایلی به خودکشی است که در ذهن فرد وجود دارد ولی به مرحله ی عمل در نیامده است عوامل مختلفی در آشکارسازی و اندازه گیری شدت نگرش ها، رفتارها و طرح ریزی برای ارتکاب به خودکشی استفاده میشود و کاربرد عملی در جهت ارزیابی دقیق افکار خودکشی دارند که از این میان آزاردیدگی در دوران کودکی و کنترل هیجان در افراد از پارامترهای بحرانی میباشد هدف این پژوهش، بررسی رابطه ی آزاردیدگی دوران کودکی و دشواری تنظیم هیجان با افکار خودکشی در اقدام کنندگان به خودکشی بود. روش پژوهش حاضر، توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه ی آماری شامل کلیه ی افرادی ست که طی شش ماه دوم سال 1396 در آذربایجان غربی اقدام به خودکشی کرده بودند. اطلاعات مورد نیاز این پژوهش با پرسشنامه های افکار خودکشی بک، آزاردیدگی دوران کودکی و دشواری تنظیم هیجان، جمع آوری شده و با نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان داد که بین آزاردیدگی دوران کودکی و دشواری تنظیم هیجان با افکار خودکشی رابطه ی مثبت و معناداری وجود داشت. نتایج رگرسیون گام به گام نشان داد که آزاردیدگی دوران کودکی و دشواری تنظیم هیجان می تواند 12 درصد واریانس افکار خودکشی را پیش بینی کند. نتیجه اینکه برای کاهش افکارخودکشی توجه به نقش آزاردیدگی دوران کودکی و دشواری تنظیم هیجان حائزاهمیت است.

Keywords:

نرم افزار SPSS , آزاردیدگی دوران کودکی , دشواری تنظیم هیجان , افکار خودکشی , آذربایجان غربی.