نعیمه اکبر قرالری - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد، ارومیه.
رحیم شبانی - استادیار، گروه علوم تربیتی، دانشگاه فرهنگیان، ارومیه.

آزاردیدگی دوران کودکی بنا به تعریف هرگونه آسیب به سلامت جسم و روان به دست والدین یا افراد مسوول در تربیت ونگهداری کودک می باشد. کودکان به دلیل شرایط سنی شان بیشترین ضعف فیزیکی وکمترین مقاومت را در برابر آسیب دارند. از این رواین دوران اهمیت ویژه ای دارد. خانواده نخستین و مهمترین پایگاه تربیت کودکان است و رفتار والدین بیش از حرف هایشان الگوی کودکان می شود. کودکی که مورد آزاردیدگی واقع شود در آینده برای بزهکار شدن مستعد است وهمچنین کودکی که آسیب تربیتی ببیند ممکن است در آینده دچار اختلالات روانی و رفتاری گردد که این خود میتواند عاملی در جهت افزایش افکار اقدام به خودکشی شود. این تحقیق سعی دارد ارتباط آزاردیدگی در دوران کودکی را با افکار خودکشی در دوران بزرگسالی را بررسی کند. بنابراین به منظور تکمیل مطالعات به افرادی که در نیمه دوم سال 1396 با اقدام به خودکشی و مسمومیت دارویی به بیمارستان آیت الله طالقانی ارومیه مراجعه کرده بودند، پرسشنامه های افکار خودکشی بک و مقیاس آزاردیدگی دوران کودکی ارائه شد. در نهایت با استفاده از نرم افزار SPSS و انجام رگرسیون گام به گام تاثیر نحوه پرورش و تربیت در دوران کودکی در افکار خودکشی به دست آمد. یافته های پژوهش نشان داد که بین آزاردیدگی دوران کودکی با افکار خودکشی رابطه ی مثبت و معناداری وجود دارد. نتایج رگرسیون گام به گام نشان داد که ضریب همبستگی آزاردیدگی با افکار خودکشی برابر 0/35 و در سطح 0/001 معنی دار است. بنابراین الگو تربیت خانوادگی و آزاردیدگی در آن دوران به طرز معناداری گسترش افکار خودکشی را در شرایطی که افراد در بزرگسالی با مشکلات اندکی نیز رو به رو باشند، افزایش می دهد.

آزاردیدگی در دوران کودکی، اقدام به خودکشی، SPSS ، رگرسیون گام به گام.