محمود بهرامی بیدونی - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه علامه طباطبائی
سجاد نوذری - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه علامه طباطبائی
ابوالفضل خوش نما - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه علامه طباطبائی

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی نوشتاربیانگر بر کاهش علائم اضطراب اجتماعی انجام شد. در این پژوهش از طرح تجربی تک موردی از نوع خط پایه چندگانه استفاده شده بود. تعداد 3 بیمار به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به مدت 10 جلسه در مورد احساسات و افکار خود پیرامون موقعیت ها و رویدادهایی که برای وی استرس زا و اضطراب آور بودند نوشتند. به منظور گردآوری داده ها از سه ابزار سیاهه هراس اجتماعی (SPIN)، مقیاس اضطراب اجتماعی لیبویتز- نسخه خودگزارش دهی و مقیاس تصویر خود منفی ( NSPS) برای سنجش اضطراب اجتماعی استفاده شده است که هر یک از این 3 ابزار برای 5 بار شامل آزمون های خط پایه، پیش آزمون و پس آزمون و 2 پیگیری دو هفته ای و یک ماهه اجرا شد. برای تحلیل داده ها از از روش تحلیل نمودار، شاخص تغییر پایا (RCI) و معناداری بالینی استفاده شد. نتایج نشان دادند تفاوت ها به لحاظ آماری معنادار بوده و می توان نتیجه گرفت که نوشتار بیانگر بر کاهش علائم هراس اجتماعی، تصویر خود منفی موثر بوده است و با توجه به اثر بخشی می توان از نوشتار بیانگر در درمان اضطراب اجتماعی بهره برد.

نوشتار بیانگر، اضطراب اجتماعی، اضطراب، استرس، ارزیابی منفی