تاثیر مقاومت بتن و ضخامت دال تخت بتنی بر جلوگیری از خرابی پیشرونده ناشی از حذف ناگهانی یک ستون میانی

طراحی ساختمان ها برای مقاومت در برابر خرابی پیشرونده، امری غیر قابل انکار است. هرچند برخی دستورالعمل ها مثل GSA و UFC الزاماتی برای کاهش احتمال خرابی پیشرونده در سازه ها پیشنهاد داده اند، اما به دلیل این که ماهیت بارها یا وقایع مسبب فروپاشی، به خوبی تعریف نشده اند و عملکرد اجزای ساختمان در طول خرابی پیشرونده به خوبی قابل درک نیست، پیش بینی الگوی مشخصی که بیان گر سیر افزایش خرابی باشد مشکل است. در این پژوهش، با استفاده از رفتار غشایی دال ها، اثر مقاومت بتن و ضخامت دال بر جلوگیری از خرابی پیشرونده ی دال های بتن مسلح پس از حذف ناگهانی یک ستون میانی بررسی می شود. خرابی پیشرونده در دال های طراحی شده با حذف ناگهانی یک ستون داخلی شبیه سازی و ظرفیت دال در حضور نیروی غشایی فشاری برای مقاومت های بتن مختلف و ضخامت های گوناگون دال محاسبه شد. قابلیت حمل بار برای دهانه ی افزایش یافته ی دال به علت حذف ناگهانی ستون میانی، برای نمونه های مختلف بررسی شد. نتایج حاصل از مطالعه و بررسی نشان داد که اثر غشایی دال که اغلب در طراحی در نظر گرفته نمی شود، می تواند تا حد زیادی از خرابی پیشرونده ی دال و سازه جلوگیری کند. هم چنین با افزایش مقاومت بتن دال و افزایش ضخامت دال نسبت به حداقل پیشنهادی آیین نامه می توان ظرفیت دال را پس از حذف ناگهانی یک ستون میانی به مقدار قابل ملاحظه ای افزایش داد.

Keywords:

اثر غشایی , دال , مقاومت بتن , ضخامت دال , خرابی پیشرونده , بتن مسلح