هادی تاری ینگجه - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته حقوق عمومی

با توجه به روند روبه رشد افزایش جمعیت (که از سال 1960 تا سال 2000 میلادی دو برابر شده است)، به نظر می رسد با روش های اصلاحی مرسوم دیگر نمیتوان پاسخگوی نیازهای غذای جمعیت جهان در سال 2050 میلادی بود. همچنان که در حال حاضر در دنیا 800 میلیون گرسنه وجود دارد و باید برای این اوضاع فکر اساسی کرد. با توجه به نتایج مطلوب دهه گذشته که از روش های بیوتکنولوژی استفاده شده است، به نظر میرسد از دیدگاه موافقان بهترین راه برای تامین غذای بشر در آینده بیوتکنولوژی باشد. این تحقیق با استفاده از روش تحلیلی توصیفی و با بهره گیری از منابع کتابخانه ای و بررسی متون و اسناد ملی و فراملی به لزوم بکارگیری کاربرد فناوری نانو در کشاورزی در راستای تحقق امنیت غذایی و حق بر غذای کافی شهروندان می پردازد. یافته ها و نتایج تحقیق نشان می دهد فناوری نانو به عنوان علم کار کردن با کوچک ترین ذرات ممکن، سبب افزایش امیدها جهت غلبه نمودن بر معضلات پیشروی بخش کشاورزی نظیر افزایش تولید و بهره وری محصولات کشاورزی از طریق اصلاح ارقام، مدیریت گیاهان زراعی و حفاظت از آنها در مقابل آفات و بیماری ها، در آینده گردیده است

حقوق شهروندان، حق بر غذا، اعلامیه جهانی حقوق بشر، فناوری نانو، بیوتکنولوژی