روش های افزایش بهره وری پرورش گوسفند مغانی در مناطق عشایری

این آزمایش به منظور بهبود عملکرد تولیدی میش مغانی با بهره گیری از روش های مدیریت تولید مثل و تغذیه در شرایط مرتع در خارج از فصل تولید مثل انجام گردید. برای انجام این پروژه در یک گله 400 راسی، میش های داشتی موردنظر در قالب گروه 1 (همزمان سازی و هورمون تراپی+ تغدیه کمکی) به تعداد 202 راس به عنوان گروه آزمایشی و گروه 2 یا همان گروه شاهد (بدون همزمان سازی و بدون تغذیه کمکی) به تعداد 160 راس انتخاب شدند. در گروه آزمایشی میش ها از تغذیه کمکی قبل جفتگیری به مدت 4 هفته و تغذیه تکمیلی با کنسانتره در 1/5 ماه آخر آبستنی استفاده کردند. در طول اجرای پروژه صفات تولیدی و تولید مثلی میش ها و بررسی های اقتصادی در هر گروه شاهد و آزمایشی انجام گردید و برای آنالیز آماری داده های کمی از رویه T-test و صفات کیفی از روش جدول فراوانی و کای اسکور استفاده گردید. نتایج نشان داد که درصد زایش میش ها، درصد دوقلوزایی، بازدهی وزن تولد بره و وزن از شیرگیری در گروه آزمایشی نسبت به شاهد بیشتر است (p<0/05). لیکن از نظر درصد زادآوری گله، تفاوت آماری فاحشی مابین دو روش وجود داشت به طوری که 104/21 درصد زادآوری در گروه آزمایشی در مقایسه با 48/64 درصد در گروه شاهد مشاهده گردید (p<0/05). به طور کلی در خارج از فصل تولید مثل، در میش مغانی استفاده از تیمار همزمان سازی فحلی و تغذیه کمکی دارای بالاترین بهره اقتصادی نسبت به گروه شاهد است.

Keywords:

میش مغانی , همزمان سازی , تغذیه کمکی , تولید مثل