مدل تصمیم گیری بلندمدت با هدف کاهش مخاطرات بافت های فرسوده شهری مبتنی بر توسعه حمل و نقل عمومی و مشارکت بخش خصوصی

در طول دهه های گذشته، غالب الگوی توسعه شهرها در راستای مالکیت وسیله نقلیه و گسترش سطحی شهر و در نتیجه ازدحام، آلودگی هوا و افزایش هزینه های زندگی بوده است. همچنین، رشد بافت های فرسوده شهری و عد توسعه خطوط حمل و نقل همگانی از مشکلات کلان شهرها از جمله شهر تهران است که به عنوان یک خطر جدی، سلامت ساکنان کلان شهرها را تهدید می کند. در این پژوهش یک مدل بهینه سازی مبتنی بر توسعه حمل و نقل همگانی جهت بهبود وضعیت بافت های فرسوده و توسعه کاربری زمین وسیستم حمل ونقل عمومی ارائه شده است. به کمک این مدل بهینه سازی، تصمیمات بهینه در خصوص سرمایه گذاری بخش خصوصی در خصوص انتقال ساکنان بافت فرسوده به واحدهای مسکونی نوساز انجام می شود. انتظار می رود که در بلند مدت و با پیاده سازی نتایج این تحقیق، مزایایی متعددی برای کاربران و ذی نفعان مسئله از جمله ساکنان بافت های فرسوده حاصل شود که از آن جمله می توان به دسترسی سریع تر به ایستگاه های حمل و نقل عمومی، تامین نیازهای زندگی با هزینه کمتر و نیز بهره برداری اقتصادی بخش خصوصی اشاره نمود

Keywords:

بافت فرسوده , حمل و نقل عمومی , توسعه شهری , تحقیق در عملیات