سمیه جعفری دوست - دانش آموخته دانشکده دامپزشکی دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
مسعود رجبیون - گروه علوم بالینی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
حسین کاظمی مهرجردی - گروه علوم بالینی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
علی میرشاهی - گروه علوم بالینی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران

زمینه مطالعه: دیسپلازی مفصل لگنی رانی یک بیماری توارثی غیر مادرزادی می باشد که مخصوصا در نژادهای بزرگ جثه رخ می دهد. تعداد زیادی از سگ های درگیر، نشانه ی بالینی خاصی را نشان نمی دهند و این بیماری به تدریج سبب ناتوان شدن و ضعیف شدن سگ ها می شود. هدف: بررسی مقدماتی رخداد این بیماری براساس معاینه بالینی و رادیولوژی در سگ های نژاد بزرگ ارجاعی. روش کار: تعداد 36 قلاده سگ نژاد بزرگ بعد از انجام معاینات بالینی و تست ارتلانی، با استفاده از حالت گماری پشتی شکمی با پاهای کشیده جهت بیماری دیسپلازی مفصل لگنی رانی مورد ارزیابی قرار گرفته و با استفاده از سیستم درجه بندی FCI به 5 درجه A، B، C، D و E طبقه بندی شدند. همچنین روش PennHIP جهت اندازه گیری DI اجرا شد. نتایج: دیسپلازی مفصل لگنی رانی در2/72% سگ ها تشخیص داده شد که 1/11% بصورت یکطرفه و 1/61% دوطرفه درگیر بودند. 73% موارد درگیر از جنس نر بودند. از 14 قلاده سگ دارای علامت بالینی، دیسپلازی مفصل لگنی رانی در 11 قلاده مثبت گزارش شد و در 22 قلاده سگ فاقد علائم بالینی، 15 قلاده واجد دیسپلازی مفصل لگنی رانی بودند. تست ارتلانی در 33 مورد منفی کاذب و در 6 مورد مثبت کاذب نشان داد. نتیجه گیری نهایی: با توجه به رخداد نسبتا بالای این عارضه، ارزیابی رادیولوژی مفصل لگنی رانی در نژادهای مستعد به منظور تشخیص و برنامه های غربالگری دیسپلازی مفصل لگنی رانی ضروری می باشد و نباید فقط بر اساس معاینات بالینی و تست ارتلانی در مورد وضعیت مفصل اظهار نظر کرد.

سگ, رادیولوژی, دیسپلازی مفصل لگنی رانی, درجه بندی FCI