یاسر حسینی - دانشیار دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی مغان دانشگاه محقق اردبیلی

اندازه گیری مستقیم ویژگی های هیدرولیکی خاک وقت گیر و پر هزینه بوده و تا حدی به علت غیرهمگن بودن خاک و خطاهای آزمایشگاهی غیر قابل اعتماد است. در عوض ویژگی های هیدرولیکی خاکمی تواند از جایگزینی داده های زودیافتی مثل بافت خاک، جرم مخصوص ظاهری و با استفاده از توابعانتقالی بدست آید. یکی از این روش ها که جدیدا مورد توجه قرار گرفته است روش کیریجینگ می باشد. دراین تحقیق سعی شده است با توجه به دقت این روش در تخمین متغیر تصادفی در سطح منطقه، داده هایمربوط به هدایت هیدرولیکی منطقه با استفاده از این روش به سطح منطقه گسترش یابد و منطقه بهمناطق مجزا از نظر هدایت هیدرولیکی تقسیم شود. نتایج نشان داد که نسبت مناطق با هدایت هیدرولیکیمتوسط (k≥133؛≤125) در محاسبه به روش کریجینگ نسبط به روش تیسن افزایش داشته است.همچنین سطح منطقه با هدایت هیدرولیکی کم (125≥k) در روش کریجینگ نسبت به روش تیسنکاهش داشت. بنابر این مساحت اختصاص داده شده به مناطق با هدایت هیدرولیکی زیاد (k≤133) درروش تیسن بیش از روش کریجینگ گردید. لذا بادر نظر گرفتن هدایت هیدرولیکی بیش از مقدار واقعی دراین مناطق در روش تیسن، سبب افزایش فاصله زهکش ها از هم شده و مشکل زهدار شدن اراضی ایجاد گردد.

تیسن، کیریجینگ، هدایت هیدرولیکی، بهینه سازی