بعث امامی - دانشجوی ارزیابی و آمایش سرزمین، دانشکده محیط زیست و انرژی، دانشگاه آز

شهرستان تبریز یکی از مناطق متروپل صنعتی و تجاری کشور در استان آذربایجان شرقی در شمال غرب ایران واقع شده است. با نگاه اجمالی به وضعیت شهرستان تبریز میتوان دریافت که شرایط منطقه از گذشته تا کنون به نوعی دچار عدم تعادل زیست محیطی شده است که گواه این مطلب مشکلات رشد غیرمنظم شهری، نابود شدن منابع طبیعی، کاهش فضاهای باز شهری، کاهش وسعت زیستگاهها، افزایش خدمات شهری و مسائل دیگر می باشد. نرخ رشد توسعه شهری در اکثر شهرهای بزرگ جهان یک آهنگ رشد آهسته ای را نشان نمی دهند و شهرها از شکل کوچک و مراکز جمعیتی مجزا، به شهرهای بزرگ اقتصادی– فیزیکی و خصوصیات زیست محیطی مرتبط به هم تغییر شکل می دهند. با رشد و توسعه شهرها، اطلاعات لازم برای مدیریت و برنامه ریزی شهری به شدت افزایش یافته و پیچیده می شوند. شبکه های وسیع امکانات شهری، توزیع و تراکم جمعیت، کاربری زمین ها و بسیاری موارد نظیر دیگر که غالباً مطابقت مکانی دارند، بر پیچیدگی برنامه ریزی شهری می افزایند. تحقیق حاضر با هدف ارزیابی تناسب سرزمین کاربری توسعه شهری، با آزمایش امکان پذیری کاربرد یکی از روش های نسبتا جدید تصمیم گیری چند معیاره (S-AHP) صورت پذیرفت. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که روش تحلیل سلسله مراتبی مکانی، به عنوان پشتیبانی قدرتمند در تصمیم گیری در مورد مسائل مکانیابی کاربری های مختلف در منطقه می باشد.

تصمیم گیری چند معیاره، فرایند تحلیل سلسله مراتبی مکانی، توسعه شهری، مکانیابی