اثربخشی اجرای برنامه خود مراقبتی معنوی بر سلامت اجتماعی نابینایان شهر تهران

مقدمه : خودمراقبتی گام اول سلامت است یعنی ما یاد بگیریم خودمان از خودمان مراقبت کنیم خودمراقبتی معنوی با درک معنای واقعی زندگی و هویت واقعی مان مرتبط است. خودمراقبتی معنوی به ما کمک می کند تا معنای زندگی را درک کنیم ، لذا هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی اجرای برنامه خود مراقبتی معنوی بر سلامت اجتماعی نابینایان شهر تهران می باشدروش تحقیق: نمونه مورد مطالعه پژوهش 60 نفر از افراد نابینای زن ومرد بین سنین 20تا 50سال شهر تهران بودند که به صورت تصادفی از میان متقاضیان شرکت در این برنامه انتخاب شده و با گمارش تصادفی در دو گروه 30 نفری آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار گردآوری پژوهش پرسشنامه سلامت اجتماعی کییز،پرسشنامه دموگرافیک می باشد که در پیش آزمون و پس آزمون روی هر دوگروه اجرا شد. برنامه معنوی شامل ادعیه مفاتیح الجنان، دعای کمیل ،آیه الکرسی وذکر صلوات ، در 7 جلسه 90 دقیقه ای به صورت گام به گام و به شیوه گروهی با توالی هر هفته یک جلسه برای گروه آزمایش پیاده شد، در حالی که روی گروه گواه هیچ مداخله ای انجام نشد. داده ها با روش تحلیل کوواریانس تک متغیره و چند متغیره و با استفاده از نرم افزار SPSS 18 تجزیه تحلیل شدندیافته ها: بین دو گروه آزمایش و گواه پس از اعمال مداخله تفاوت وجود دارد، به عبارت دیگر اجرای برنامه خود مراقبتی معنوی میزان سلامت اجتماعی را در پس آزمون افزایش داده است( 0/05> P).همچنین مشخص گردید که از بین متغییرهای سلامت اجتماعی، سن، تحصیلات رابطه معنی داری با اثربخشی اجرای برنامه خود مراقبتی معنوی نداردنتیجه گیری: فردی که از سلامت اجتماعی برخوردار است به جامعه‎ای که در آن زندگی می کند احساس تعلق کرده و متعاقبا از طرف جامعه مورد پذیرش قرار می گیرد و در پیشرفت، رشد و توسعه آن سهیم است.برنامه خود مراقبتی معنوی از راههای ارتقاء سلامت اجتماعی افراد است بین 65تا 85درصدازمراقبتهایی که به سلامت ما منجر می شود محصول خودمراقبتی است.افراد نابینا که نیازبه آشنایی شیوه های سازگاری اجتماعی بیشتری دارند می توانند از برنامه های خود مراقبتی معنوی استفاده بهینه ایی کنند

Keywords:

برنامه خودمراقبتی معنوی , نابینا , سلامت اجتماعی.