ارزیابی اثر ویتامین D بر عملکرد های رفتاری، حرکتی و شناختی در موش های مدل اوتیسم

مقدمه: مطالعات قبلی نشان داده که اوتیسم یا در خود ماندگی نوعی اختلال از گروه بیماری های پیشرفته عصبی هست که با اختلال در روابط اجتماعی و ارتباطی تعریف میشود که اغلب با رفتارها و الگوهای تکراری و کلیشه ای همراه است متاسفانه امروزه اتیولوژی این بیماری هنوز بخوبی روشن نیست لذا انجام مطالعات حیوانی به شناخت بیشتر اساس نروبیولوژی این بیماری کمک می نماید. برخی مطالعات پیشنهاد نمودند که ویتامین D احتمالا اثر سودمندی بر اختلالات ناشی از اوتیسم دارد. بر این اساس هدف این مطالعه تعیین اثر تجویز این ویتامین بر عملکرد های رفتاری، حرکتی و شناختی در موش های مدل اوتیسم در موش بزرگ آزمایشگاهی می باشد.روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، برای القاء اوتیسم از تزریق داخل صفاقی والپروئیک اسید (500 میلی گرم به ازاء هر کیلو وزن حیوان) در روز 5/12 بارداری استفاده شد (یعنی زمانی که تکامل جنینی لوله عصبی اتفاق می افتد) ضمنا برخی از گروه ها در فاصله 30 تا 60 روزگی تحت تزریق ویتامین D (5 و 10 میکروگرم به ازای هر کیلو وزن حیوان) یا حامل به صورت داخل صفاقی قرار گرفتند. از طرفی همه موش ها در روز 30 و 60 تحت تست های (ماز بعلاوه ای شکل مرتفع، صفحه داغ، روتارود، میدان باز، ماز آبی موریس) قرار گرفتند. یافته ها: آنالیز داده ها نشان داد که تزریق والپروئیک اسید می تواند ایجاد اختلالات رفتاری شامل کاهش تعاملات اجتماعی، افزایش رفتارهای تکراری، افزایش آستانه تحمل به درد، افزایش میزان اضطراب، کاهش رفتارهای حستجو کننده، کاهش قدرت تعادل و یادگیری حرکتی، و تغییر عملکرد شناختی در نوزادان موش در طی روند ارزیابی بعد از تولد که معمولا در روزهای 30 و 60 انجام می شود می گردد و تجویز ویتامین D می تواند بطور معنی داری این اختلالات را اصلاح نماید (P<0.05). نتیجه گیری: این یافته ها نشان دادند که ویتامین D می تواند موجب اصلاح عملکرد های رفتاری، حرکتی و شناختی در موش های مدل اوتیسم شود و استفاده از این ترکیبات احتمالا می تواند در درمان فارماکولوژیکی اختلال اوتیسم موثر واقع شود.

Keywords:

اوتیسم , عملکرد حرکتی-شناختی , ویتامین D , موش بزرگ آزمایشگاهی