نقش دانش بومی در مدیریت حوضه آبخیز و توسعه پایدار

حفاظت، احیا و اصلاح آبخیزھا برای دستیابی کامل به اھداف توسعه اھمیت حیاتی دارند. لذا بسیاری از کشورھای در حال توسعه به این امر توجه داشته و منابع زیادی را در زمینه آبخیزداری صرف می کنند. یکی از راھکارھای بھبود وضعیت آبخیز ھا استفاده از دانش سنتی بومیان ھر منطقه است که به واسطه کل نگر بودن و پیدایش تدریجی، تطابق بسیاری با اکوسیستم یافته که این خود می تواند گام بزرگی در جھت پایداری محیط زیست باشد در راستای تحقق توسعه پایدار روستایی با جھت گیری محوریت مردم در امر توانمند سازی آنان، دانش بومی مھمترین بخش از نظر باورھا، ارزش ھا، روش ھا و آگاھی محلی را در بر می گیرد. تجربه نشان می دھد که دانش بومی نه تنھا با دانش رسمی تعارض و تناقض ندارد بلکه مکمل آنان نیز می تواند باشد. دانش بومی قابل دسترسی، قابل فھم، کارآمد و ارزان است و طریقه ی انتقال آن نیز شفاھی است. این دانش پویا بوده و طی زمان آبدیده شده و در بطن محیط طبیعی و اجتماعی محلی تکامل یافته است با شرایط بومی و منطقه ای کامل سازگار می باشد و به بھره بردارن روستایی در مورد مدیریت پایدار آبخیزھا کمک نموده تا نقش فعال تری در توسعه پایدار منابع طبیعی ایفا کنند.

Keywords:

دانش بومی , مدیریت , توسعه پایدار , آبخیز