بازآفرینی حس تعلق در مسکن (استحاله از طبیعت بی جان) نمونه موردی: بررسی حس تعلق در مسکن اطراف پارک آب و اتش تهران

مسلما بر ھمه آشکار است که طبیعت عنصری مثبت در حس تعلق در خانه ھا دارد. بنابراین استناد این مقاله از سویی با انگیزه توجه به طبیعت و قابلیت ھای نھفته در آن و از سوی دیگر با توجه به جایگاه مھم خانه در شکل گیری کیفیت معنایی زندگی تلاش دارد: اولا جایگاه طبیعت در معنادھی و ایجاد حس تعلق به مکان را بررسی کند. دوما به بررسی عوامل و شرایط نتیجه بخشی حضور طبیعت بر تحقق تعلق مکانی در خانه ھای سنتی ایران بپردازد. در این راستا با توجه به ادبیات روانشناسی محیطی به بررسی مولفه ھای موثر در ادراک مکان پرداخته می شود. با بھره مندی از شاخص ھای مذکور نشان داده می شود که طبیعت و عناصر طبیعی با قابلیت فعال سازی تمامی حواس و پاسخگویی به فعالیت ھای عملی و نیز به لحاظ وجود وجوه معنایی عاطفی در پیشینه ذھنی ادراکی انسان از متغیرھای مھم در ادراک و تعلق مکانی است از آنجا که ادراک مکانی ماحصل تعامل انسان با عناصر درون محیطی در بستر ساختار فضایی است، به ویژگی ھای ساختاری خانه ھای سنتی، چگونگی حضور طبیعت و نگاه ذھنی معنایی ساکنین این خانه ھا پرداخته می شود. بررسی عینی تجربی نشان می دھد که در خانه ھای سنتی ایران به واسطه حضور مجموعه ای از شرایط و زمینه ھای خاص به صورت 1 -حضور متنوع و مستمر مجموعه ای از عناصر طبیعی در تعامالت حسی و فعالیتی ساکنین 2 -وجود ویژگی ھای خاص در ساختار خانه ھای سنتی 3 -وجود زمینه ھا و توصیه ھای مذھبی در نگاه به طبیعت، ادراک و تعلق ساکنین نسبت به طبیعت و نھایتا نسبت به مکان خانه افزایش مییافته است. تصور پارک آب و آتش نیز بی گیاھان و طبیعت بی معنا بوده و از اصول بدست آمده از این مقاله پیروی می نماید.

Keywords:

حس تعلق , طبیعت بی جان , مسکن