تاثیر منظر ذهنی بر افزایش تعاملات اجتماعی( نمونه موردی: پیاده راه شهریار تبریز)

تامین نیاز انسان به ایجاد ارتباط با دیگران و در کنار جمع بودن، نیازمند فضاهای جمعی معین است شهرها با منظر خود در معرض قضاوت ناظران قرار می گیرند. درک محیط شهری توسط ذهن صورت می گیرد که این فرایند از طریق ارتباط انسان با فضای پیرامون انجام می شود. حسی که از محیط می گیرد، تصویر ذهنی که از مکان در ذهن بوجود می آید امکان برقراری ارتباط را برای او ساده تر خواهد کرد به علاوه, فضای جمعی آشنایی را برای انسان بوجود می آورد که بر زندگی او اثر می گذارد. مسئله مهم در این میان نحوه درک و تصویر ذهنی از سوی مردم و کاربران فضاست. در این مقاله سعی شده، عوامل موثر در تقویت منظر، شاخص ها ی موثر نسبت به محدوده مورد مطالعه ازدیدگاه شهروندان در راستای ارتقای ذهنی کیفی منظر ذهنی پیاده راه شهریار تبریز مورد بررسی قرار گیرد.پژوهش حاضر بصورت پدیدارشناسی توصیفی و تحلیل آن به روش کیفی با استفاده از نرم افزار spss صورت گرفته و معیارهای ارزیابی منظر ذهنی و رابطه آن با تعاملات اجتماعی از منابع معتبر استخراج گردیده است و بااستفاده از پرسشنامه ومشاهده، نظرات مردم برداشت شده است. نتایج حاصل از پژوهش حاضر نشان می دهد بین دو متغیر منظر ذهنی و تعاملات اجتماعی رابطه معناداری وجود دارد. با بررسی ارتباط میان عوامل ادراکی, شناختی در پیاده راه شهریار تبریز احساس دلبستگی به پیاده راه در شهروندان و بازدیدکنندگان وجود دارد و در نتیجه به میزان قابل توجهی بر روابط اجتماعی شهروندان در پیاده راه شهریارتاثیر گذار بوده است. بطوریکه پیاده راه از حالت صرفا یک مسیر حرکتی خارج شده و عامل وصل و روابط اجتماعی بیشتری برای بازدیدکنندگان و شهروندان شده است.

Keywords:

مفهوم منظر ذهنی , شاخص های منظر ذهنی , تعاملات اجتماعی , پیاده راه شهریارتبریز