شیرین محمدخان - استادیارگروه جغرافیای طبیعی، دانشگاه تهران
حمید گنجائیان - دانشجوی دکتری ژئومورفولوژی ، دانشگاه تهران
سمیه شهری - دانشجوی دکتری ژئومورفولوژی، دانشگاه خوارزمی
امیرعلی عباس زاده - ۴. کارشناس ارشد جغرافیای سیاسی، دانشگاه فردوسی

با افزایش جمعیت و رشد شهرنشینی گسترش نواحی سکونتگاهی روند رو به رشدی داشته است. این گسترش سبب افزایش حرکت نقاط جمعیتی به سمت مناطق مخاطره­ آمیز ژئومورفولوژیکی شده است که می ­تواند خطرات زیادی را به همراه داشته باشد. بر این اساس هدف از تحقیق حاضر ارزیابی روند تغییرات نواحی سکونتگاهی شهر مریوان در طی سال­ های 1992 تا 2017 و همچنین تعیین میزان توسعه این نواحی به سمت مناطق مخاطره­ آمیز ژئومورفولوژی و در نهایت پیش ­بینی این روند برای سال 2035 می­ باشد. برای این منظور از تصاویر ماهواره ­ای سال­ های 1992، 2000، 2011 و 2017 استفاده شده است. روش کار به گونه ­ای است که پس از تهیه نقشه نواحی سکونتگاهی سال ­های مذکور، با استفاده از مدل [1]LCM توسعه این نواحی برای سال 2035 و میزان حرکت این نواحی به سمت مناطق مخاطره ­آمیز ژئومورفولوژیکی پیش ­بینی شده است. نتایج تحقیق بیانگر این است که وسعت کل نواحی سکونتگاهی از حدود 8/7 کیلومترمربع در سال 1992 به 6/16 کیلومترمربع در سال 2017 افزایش پیدا کرده است و نتایج حاصل از پیش ­بینی نیز بیانگر این است که این مقدار تا سال 2035 به حدود 3/24 کیلومترمربع خواهد رسید.در طی این سال­ ها در کنار افزایش روند توسعه نواحی سکونتگاهی، حرکت این نواحی به سمت مناطق مخاطره ­آمیز نیز افزایش یافته است. به طوری ­که از مجموعه کل وسعت نواحی سکونتگاهی سال 1992 حدود 7/1 کیلومترمربع در مناطق مخاطره­ آمیز ژئومورفولوژیکی قرار داشته که بیش­تر شامل مناطق پرشیب و حریم رودخانه ­ها بوده است. در سال ­های 2001 و 2011 نیز این روند به 3/2 و 9/2 کیلومترمربع افزایش یافته و همچنین در سال 2017 به میزان 3/3 کیلومترمربع افزایش یافته است.  [1]- . Land Change Modeler  

مریوان, توسعه شهری, ژئومورفولوژی شهری, LCM