رکن روانی جنایت عمد در حقوق ایران

جرم جنایت عمدی به عنوان یکی از جرایم مقید به نتیجه علاوه بر سوءنیت عام، نیازمند سوتیت خاص با علم به وقوع نیازمند است و تنها در این صورت می توان گفت جرم تحقق پیدا کرده است. حقوقدانان و فقها و قانون و به تبع آن رویه ی عمومی دادگاه ها این است: زمانی که مرتکب یا انجام عمل توعا کشنده، مرتکب جرم جنایت می شود، قصد جنایت را مفروض می دانستند و اعتقاد دارند که خواست انجام عمل توعا کشندد، همان خواست نتیجه مجرمانه یعنی سلب حیات از مجنی علیه است. نکته ی قابل بررسی این است که قاضی زمانی می تواند طبق بند ب ماده 290 قانون مجازات اسلامی، متهم را محکوم به جنایت عمدی کند که انجام عمل توعا کشنده را خواستار باشد و با آگاهی و توجه کامل از نوعا کشنده بودن آن مطلع باشد. همچنین از بررسی آراء دیوان عالی کشور در مورد جنایت های که طبق بند ب ماده 206 صادر شده اند، می توان گفت، چون در زمان صدور این آراء قانون مجازات اسلامی 1370 حاکم بوده است و در بند ب ماده 206 آن به صراحت به علم و آگاهی مرتکب نسبت به کشنده بودن عمل ارتکابی، حین ارتکاب جنایت اشاره ای نکرده بود، نظر عموم قضات دیوان عالی کشور بر این بوده است که نیازی به اینکه مرتکب به نوعا کشنده بودن عمل خود آگاهی داشته باشد، نیست و عموما در هنگام صدور حکم به این امر اشاره ای نکرده اند. بنابراین در این بررسی ابتدا تغییرات و نو آوری های قانون مجازات جدید در مورد رکن روانی جنایت عمد بیان می شود. سپس تاثیر این تغییرات بر دایره جنایت عمد بررسی می شود.

Keywords:

رکن روانی , جنایت , جنایت عمد , حقوق جزا