پیشبینی استقرار پایدار زنبق صحرایی(Iris songarica) در منظر شهرهای استان خراسان

توسعه پایدار فضای سبز به منظور استفاده درازمدت از آن ضمن به حداقل رساندن اثرات زیستمحیطی نامطلوب، از اهداف مدیران و برنامهریزان شهری است. استفاده از گونه زینتی بومی زنبق صحرایی که امکان استقرار پایدار آن در جهت کاهش استفاده از نهاده های مختلف از جمله آب و در کل کاهش هزینه های نگهداری را ممکن میسازد در این مطالعه مدنظر قرار گرفته است. به منظور پیشبینی امکان استقرار پایدار این گونه در استانهای خراسان، با استفاده از داده های اقلیمی، خاک و نقاط حضور گونه، مدلسازی انجام و نقشه باینری تولید شد. نتایج مدل نشان داد که به طوری کلی 40 درصد از فضای استانهای خراسان برای استقرار پایدار گونه زنبق صحرایی مطلوب میباشد. همچنین نه شهرستان در این سه استان با مطلوبیت بالای 50 درصد، زیستگاه مناسب جهت استقرار پایدار این گونه میباشند. بهترین زیستگاه برای گونه زنبق صحرایی در شهرهای جاجرم، بجنورد و اسفراین در خراسان شمالی به دست آمد. کشت زنبق صحرایی با رویکرد فضای سبز پایدار به عنوان یک گونه زینتی و بومی در بسیاری از شهرستانهای استانهای خراسان قابل پیشبینی و توصیه است.

Keywords:

کمبود آب , گونه های گیاهی بومی , مدلسازی پراکنش گونه ها