تاثیر عصاره های گیاهان گوجه فرنگی، بید و آلوئه ورا بر ریشه زایی قلمه گیاهان رز و داوودی

یکی از مشکلات استفاده از قلمه ها به ویژه قلمه های خشبی و نیمه خشبی به منظور ازدیاد گونه های مختلف گیاهی، ریشه دار کردن آنها میباشد و استفاده از هورمونهای ریشهزایی مستلزم صرف هزینه ارزی زیاد بوده و سبب ایجاد مشکلات زیست محیطی فراوانی میگردد. در این راستا، استفاده از عصاره های طبیعی تحریک کننده رشد را به صورت محلول پاشی و یا در انتهای قلمه ها میتواند سبب افزایش اکسین درونی و به دنبال آن افزایش ریشهزایی گردد. در این پژوهش عصاره های گوجه فرنگی، بید و آلوئهورا در غلظتهای صفر (شاهد)، 25 و 50 گرم در لیتر آب مقطر روی قلمه های دو نوع از گیاه مختلف از نظر ریشهزایی (رز و داوودی)، در چهار تیمار؛ شاهد (بدون استفاده از عصاره)، استفاده در هنگام کشت، یک ماه بعد کاشت و دو ماه بعد کاشت مورد بررسی قرار گرفت. آزمایشی به صورت فاکتوریل (فاکتور اول نوع قلمه گیاهی و فاکتور دوم نوع عصاره)در قالب طرح کاملا3 تصادفی و در 3 تکرار (هر تکرار شامل 10 عدد قلمه) اجرا گردید. داده با استفاده از نرم افزار SAS نسخه 9/4 آنالیز شدند. مقایسات میانگینها با استفاده از آزمون چند دامنهای دانکن در سطح 0/05 مورد بررسی قرار گرفتند . بررسی نتایج به دست آمده نشان داد که عصاره های استفاده شده درقلمه های رز از نظر زمان استفاده از آنها سبب ایجاد تفاوت معنیدار در صفات طول بلندترین شاخساره و وزن خشک ریشه شدند و بهترین تیمارها به ترتیب هنگام کاشت و یک ماه بعد کاشت بود. در قلمه های داوودی در تیمار عصاره بید بلندترین ریشه ها را در هنگام کاشت (با 29 /33 سانتیمتر) و یک ماه بعد کاشت ( با 29 سانتیمتر) و عصاره گوجه فرنگی بلندترین شاخساره ها (با 12/67 سانتیمتر) را در قلمه های داوودی ایجاد کرد. زمان یک ماه بعد از کاشت بهترین زمان استفاده از عصاره های مختلف برای ایجاد بیشترین مجموع طول شاخساره ها بود.

Keywords:

ازدیاد , تحریک کننده طبیعی , شاخساره , عصاره , هورمون