استفاده از الگوریتم ژنتیک در تعیین متغیرهای بهینه خمکاری تیوب ها به کمک لیزر

یکی از تکنیکهای نوین در عرصه شکلدهی فلزات، لیزر فرمینگ می باشد. اگرچه خمکاری تیوبهای فلزی بیشتر بصورت مکانیکی انجام می گیرد، ولیکن فرایند لیزر فرمینگ را می توان به خاطر مزایایش جایگزین خمکاری مکانیکی نمود. یافتن پارامترهای درگیر با فرایند لیزرفرمینگ به منظور دستیابی به خمیدگی بهینه در کنار فراهم شدن میزان نامتقارنیهایی که در خلال هر خمکاری بر روی تیوب ها به وجود می آید، مهمترین سوالی است که برای مفید بودن فرایند لیزرفرمینگ در خمکاری تیوبها باید پاسخ داده شود. در این تحقیق از شبکه عصبی به منظور مدل سازی فرایند لیزر فرمینگ استفاده شده است که به منظور قدرتمند بودن خروجی های شبکه عصبی، از طراحی آزمایشات تاگوچی جهت آموزش آن کمک گرفته شده است الگوریتم ژنتیک نیز ابزاری است که از آن به منظور یافتن زاویه خم بهینه بر روی تیوب استفاده شده است. مشاهده شد که برای تیوبی از جنس 304 AISI با یک بار عبور اشعه اسکن با داشتن حداکثر 5 درصد افزایش در ضخامت قوس داخلی و کمتر از 0٫5 درصد بیضوی شدن مقطع میانی می توان به حداکثر زاویه خم 0٫27 درجه دست یافت.