بررسی تاثیر استرویید تزریقی در مبتلایان به ورم ملتحمه بهاره مقوم به درمان

سابقه وهدف: با توجه به شیوع بیماری ورم ملتحمه بهاره در منطقه کاشان و مقاومت بعضی از بیماران به درمان های رایج، این تحقیق به منظور بررسی تاثیر استرویید تزریقی در درمان مبتلایان به ورم ملتحمه بهاره مقاوم به درمان مراجعه کننده به کلینیک چشم پزشکی شماره 2 و بیمارستان متینی کاشان در سال های 76 – 1375 انجام گرفت.مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی نیمه تجربی روی 21 بیمار (42 چشم) صورت پذیرفت. بیماران کسانی بودند که با تشخیص بیماری ورم ملتحمه بهاره، ابتدا با روش استاندارد معمول (قطره پردنیزولون استات 1 درصد هر 4- 2 ساعت و قطره نفازولین + آنتازولین هر 6 ساعت همراه با کرومولین سدیم هر 6 ساعت یک قطره به مدت یک هفته) درمان شدند ولی در پیگیری حداقل 3 ماه، علایم و ناراحتی های بیمار مجددا عود کرد و این علایم مزاحم فعالیت روزانه آن ها بود. سپس با روش تزریق 0/5 سی سی (20 میلی گرم) از محلول تریامسینولون استانویید در بالای تارس از راه ملتحمه به آرامی تزریق گردید و بیماران به مدت 7 – 3 ماه پیگیر شدند. نتایج با آزمون MC Memaes مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته ها: تخفیف علایم (سوزش، خارش، آب ریزش، ترس از نور و ...) در تمام بیماران در هفته اول پس از تزریق دیده شد (صد درصد). اندازه پاپی های پشت پلک، لبه لمب در عرض 4 – 3 هفته کوچک گردید (صد درصد) یک ماه پس از تزریق، در 3 بیمار (14/3 درصد) شکایت و عود مجدد بیماری دیده شد که با تزریق مجدد در یک بیمار بهبودی نسبی حاصل گشت. در طول پیگیری عارضه جانبی مشاهده نگردید (صفر درصد). همه بیماران روش درمانی را به خوبی تحمل کردند. نتیجه گیری: با توجه به پاسخ سریع بالینی، تخفیف ناراحتی بیمار، کوچک شدن اندازه پاپی های پشت پلک و لمب در مبتلایان به ورم ملتحمه بهاره مقاوم به درمان های رایج پس از تزریق استرویید در پلک، سهولت انجام کار و نداشتن عارضه جانبی، روش اخیر می تواند به عنوان یکی از روش های موثر در درمان بیماران مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

ورم ملتحمه بهاره مقاوم , استرویید تزریقی , تارس