جمیله نوروزی - دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی- درمانی ایران، گروه زنان و زایمان
مهربان فلاحتی - دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی- درمانی ایران، گروه زنان و زایمان
ابراهیم تاجی - دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران

سابقه و هدف: با توجه به شیوع زخم های پوستی گزارش های متفاوت از عوامل مولد آن، مقاومت دارویی آن ها و نگرانی از آلودگی عفونت زخم های پوستی در منطقه آب و هوای گرم و مرطوب استان گلستان، این تحقیق به منظور شناسایی میکروارگانیسم های باکتریایی و قارچی مولد زخم های پوستی و مقاومت دارویی آن ها، در کودکان کمتر از 10 سال مراجعه کننده به مطب پزشکان در سه شهرستان طی سال 1377 انجام گرفت. مواد و روش ها: پژوهش حاضر با روش توصیفی (Descriptive) صورت پذیرفت. نمونه ها پس از تشخیص قطعی زخم های پوستی توسط پزشکان جمع آوری و در محیط اختصاصی کشت و به آزمایش های استاندارد، نوع باکتری و قارچ شناسی گردید. سپس مقاومت و اساسی از آن ها نسبت به آنتی بیوتیک های معمول مشخص شد. یافته ها: طی 6 ماه دوره بررسی، از زخم های پوستی تعداد 270 نفر کودک کمتر از 10 سال، نمونه برداری به عمل آمد و در 98 مورد (36/6 درصد) باکتری ها، در 105 مورد (59/6 درصد) قارچ ها رشد کردند و در 11 مورد (4/1 درصد) هیچ میکروارگانیسمی در محیط کشت رشد نکرد. باکتری های گرم مثبت، بیشترین مقاومت را نسبت به آنتی بیوتیک ها پنی سیلین، آمپی سیلین و آموکسی سیلین و کمترین مقاومت را به آنتی بیوتیک های بیزین وانکومایسین و اریترومایسین نشان دادند. باکتری های گرم منفی بیشترین مقاومت را نسبت به آنتی بیوتیک های آمپی سیلین و استفاده سفالکسین و کمترین مقاومت را به آنتی بیوتیک های کانامایسین نشان دادند. شایع ترین باکتری های حاصل استافیلوکوک و شایعترین درماتوفیت میکروسپوروم کانیس و شایع ترین کاندیدا، کاندیدا آلبیکانس بود. نتیجه گیری: در این بررسی پاتوژن های عمده باکتریای و قارچی مشاهده نشد. اکثر باکتری ها، فلور طبیعی بدن بوده و فراوانی میکروسپوروم کانیس نیز به علت وجود میزبان حیوانی در مناطق روستایی می باشد.

کودکان، زخم های پوستی، عفونت باکتریایی، عفونت قارچی، مقاومت آنتی بیوتیکی