مریم مقصودی پور - استادیار، گروه ارگونومی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی
حمیدرضا صابری - استادیار، مرکز تحقیقات تروما، دانشگاه علوم پزشکی کاشان
سیدعلیرضا مروجی - استادیار، مرکز تحقیقات تروما، دانشگاه علوم پزشکی کاشان

سابقه و هدف: آسیب های شغلی دست در کارگران کارخانه ها، جزو آسیب هایی طبقه بندی می شوند که همیشه قابل پیشگیری هستند. فاکتورهای شغلی و غیر شغلی متعددی می توانند با این آسیب های همراهی داشته باشند که شناسایی و تعدیل این فاکتورها در پیشگیری از آسیب های نقش کلیدی دارند. این مطالعه به منظور بررسی ارتباط بعضی از عوامل شغلی و غیرشغلی موثر در آسیب های شغلی دست اجرا گردید. مواد و روش ها: در یک مطالعه مورد شاهدی 82 کارگر صنعتی دچار آسیب شغلی دست از کارخانه های اطراف تهران با 83 کارگر صنعتی که بهعنوان شاهد انتخاب شده بودند، از نظر فاکتورهای فردی، شغلی و روانی اجتماعی بر اساس پرسشنامه مقایسه شدند. برای تجزیه و تحلیل یافته ها از آزمون آماری مجذور کای و t استفاده گردید. نتایج: در بروز آسیب شغلی دست، داشتن شیفت کاری از نوع گردشی (P=0/027) و عدم ارتباط با همکاران (P=0/006)، عدم استفاده از وسایل حفاظت فردی، عدم آموزش استفاده از وسایل حفاظت فردی و نیز عدم در دسترس بودن آنها به عنوان عوامل خطرزا برای آسیب شغلی دست از نظر آماری معنادار بودند (P=0/001). ارتباط معنی داری بین عوامل فردی و خانوادگی با بروز آسیب به دست نیامد.نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه حاضر مهم ترین موارد در پیشگیری از آسیب شغلی دست، در اختیار قراردادن و یا تجهیز ابزار به وسایل ایمنی و استفاده از آنها می باشد. همچنین، نداشتن رابطه با همکاران به عنوان یک عامل خطرزا برای آسیب شغلی دست محسوب می شود.

دست، آسیب، وسیله، کارگردشی