کارایی مدل خودمصرفی خوراکی مورفین از نظر القا وابستگی، تحمل و هیپرآلژزیا در موش صحرایی

سابقه و هدف: هدف از انجام این مطالعه ارزیابی کارایی مصرف مزمن مورفین خوراکی بر بروز پدیده وابستگی فیزیکی، هیپرآلژزیا وتحمل به اثر ضددردی مورفین توسط آزمون فرمالین میباشد.مواد و روشها: در این مطالعه از 40 سر موش صحرایی نژاد ویستار استفاده شد. حیوانات تحت تیمار 20 روزه با آب محتویسوکروز و مورفین+سوکروز قرار گرفتند. در روز بیستم بعد از تزریق داخل صفاقی نالوکسان علایم مرتبط با ترک و در روز بعد اثرضد دردی دوزهای مختلف مورفین تزریقی با توجه به پاسخ رفتاری در آزمون فرمالین در هر دو دسته حیوان (تیمار شده با سوکروز وتیمار شده با مورفین+سوکروز) بررسی شد.نتایج: از نظر علایم مرتبط با وابستگی، آنالیز آماری نشان داد که در بعضی از علایم بین دو گروه مطالعه اختلاف معنیدار وجود دارد.اگر چه مورفین به صورت وابسته به دوز سبب کاهش نمره درد در هر دو مرحله آزمون فرمالین در حیوانات تیمار شده با سوکروزگردید، اما اثر ضد دردی قابل توجهی در موشهای صحرایی تیمار شده با مورفین+سوکروز نداشت. به علاوه، بررسی آماری نمره درددر هر دو گروه مطالعه اختلاف معنی داری نداشت.نتیجه گیری: در مجموع یافته های این مطالعه نشان داد که در مدل خوراکی مصرف اپیویید، اگرچه پدیده تحمل به اثر ضد دردیمورفین و وابستگی به خوبی القا میشود، اما هیپرآلژزیا بهعنوان یک علامت اعتیاد در شرایط بالینی توسعه پیدا نمی کند.

Keywords:

مورفین , هیپرآلژزیا , وابستگی به مورفین , موش صحرایی