محمدابراهیم بهرامی - دانشجوی کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان
مهدی نجاریان - کارشناس ارشد تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان
منصور سیاح - استادیار، مرکز تحقیقات تروما، دانشگاه علوم پزشکی کاشان
حسین مجتهدی - استادیار، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان

سابقه و هدف: در بین ریسک فاکتورهای قلب و عروق، هموسیستیین یک عامل خطرساز جدی است. هدف اصلی پژوهش حاضر،بررسی تاثیر 8 هفته تمرین هوازی بر میزان هموسیستیین و حداکثر اکسیژن مصرفی و همچنین تعیین همبستگی بین هموسیستیین وVO(2)Max بود.مواد و رو ش ها: مطالعه حاضر به روش نیمه تجربی و نمونه گیری تصادفی در دسترس، بر روی 28 نفر از 240 دانشجوی پسر دانشگاهعلم و صنعت ایران که واحد تربیت بدنی ( 1) را اخذ کرده بودند، انجام شد (سن= 1/24±19/14 سال، وزن =11/76±70/13 کیلوگرم، قد =5/86±175/42 سانتی متر، و درصد چربی =5/98±19/11). گروه تجربی در پیش- و پسآزمون، شامل نمونه گیری خون و تست فزاینده بروس (VO(2)Max) و در یک برنامه تمرینی، شامل 8 هفته تمرین هوازی با سه جلسه تکرار در هفته و با شدت 60 تا 75 درصدحداکثر ضربان قلب بیشینه شرکت کردند. ارزیابی اثربخشی تمرینات با آزمون های آماری سنجیده شد.نتایج: اختلاف معناداری در میزان هموسیستیین گروه تجربی و شاهد در پس آزمون مشاهده نشد (P=0/75). در حداکثر اکسیژن مصرفی گروه تجربی در پس آزمون با گروه شاهد، اختلاف معناداری به دست آمد (P=0/0001)، اما همبستگی معناداری بین هموسیستیین و حداکثر اکسیژن مصرفی مشاهده نشد (r=0/16, P=0/40). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد تمرین هوازی منتخب، بر غلطت هموسیستیین پلاسمای مردان جوان غیرفعال، تاثیری ندارد. اما VO(2)Maxآنان را افزایش میدهد.

هموسیستیین، حداکثر اکسیژن مصرفی، تمرین هوازی، مردان غیر ورزشکار