سیدسیف اله بلادی موسوی - دانشیار، گروه داخلی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز
زهراسادات چیت سازیان - استادیار، گروه داخلی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی کاشان

سابقه و هدف: نفروپاتی ممبرانوس یکی از شایع ترین علل سندروم نفروتیک و نارسایی کلیه در بالغین غیر دیابتی می باشد. در این مقالهبهترین روشهای تشخیصی و درمانی این بیماری معرفی و بررسی می شوند.مواد و روشها: پس از ارایه خلاصه ای از همه گیر شناسی، فرآیند ایجاد بیماری، علل، عوارض و سیر بیماری، روشهای تشخیصافتراقی، درمان و پیگیری بیماری توضیح داده شده اند.نتایج: نفروپاتی ممبرانوس در بیشتر موارد ایدیوپاتیک می باشد، ولی می تواند ثانوی به بیماری های خود ایمنی، هپاتیت B و C، بدخیمی-ها و استفاده از بعضی داروها باشد. بهبودی خودبه خودی کامل یا نسبی پروتیین اوری در 20-40 درصد بیماران مبتلا به ممبرانوس نفروپاتی ایدیوپاتیک اتفاق می افتد. علاوه بر درمان های نگهدارنده سندروم نفروتیک مثل مهار کننده های آنژیوتانسین و استاتین ها برایهیپرلیپیدمی، درمان با تضعیف کنندگان سیستم ایمنی شامل داروهای سیتوتوکسیک (معمولا سیکلوفسفاماید) به اضافه گلوکوکورتیکویید و یا مهارکننده های کلسینورین (سیکلوسپورین و یا تاکرولیموس) با یا بدون دوز کم گلوکوکورتیکویید و در نهایت Rituximab، دربیمارانی که در ریسک بالا برای کاهش پیش رونده در عملکرد کلیه هستند، انجام می گردد.نتیجه گیری: تشخیص و درمان زود هنگام و صحیح به ویژه در بیماران با ریسک بالای نارسایی کلیه می تواند منجر به کاهش مرگ و میرو نارسایی کلیه ها و عوارض ناشی از آن در نفروپاتی ممبرانوس گردد.

نفروپاتی ممبرانوس، سندروم نفروتیک، سیکلوفسفاماید، سیکلوسپورین