محدثه زارعی یزدلی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه میکروب شناسی، دانشکده پزشکی، دانشگاه شهید صدوقی یزد
گیلدا اسلامی - استادیار، گروه انگل شناسی و قارچ شناسی، دانشکده پزشکی، دانشگاه شهید صدوقی یزد
هنگامه زندی - استادیار، گروه میکروب شناسی، دانشکده پزشکی، دانشگاه شهید صدوقی یزد
سیدمرتضی موسوی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه میکروب شناسی، دانشکده پزشکی، دانشگاه شهید صدوقی یزد

سابقه و هدف: مقاومت آنتی بیوتیکی در پسودوموناس آیروژینوزا در سال های اخیر رو به افزایش است. هدف اصلی این تحقیق بررسیارتباط بین مقاومت آنتی بیوتیکی و اینتگرون کلاس یک در پسودوموناس آیروژینوزا جدا شده از نمونه های بالینی شهر یزد می باشد.مواد و روشها: این مطالعه مقطعی از اردیبهشت 1391 تا فروردین 1392 روی 144 سویه پسودوموناس آیروژینوزا انجام گردید. درابتدا تمام نمونه ها به روش بیوشیمیایی شناسایی شده و سپس مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک ها به روش دیسک دیفیوژن مطابق با CLSI صورت گرفت. با انجام PCR حضور ژن اینتگراز بررسی گردید. نتایج: در این مطالعه از 144 بیمار مورد مطالعه 54/9 درصد مرد بودند. میانگین سنی بیماران 22/7±34/9 سال بود. میزان مقاومت به آنتی بیوتیک های مختلف بدین ترتیب بود: جنتامایسین 63/2 درصد، ایمی پنم 62/5 درصد، آمیکاسین 58/3 درصد، سفنازبدیم 56/9 درصد، تیکارسیلین 55/6 درصد، توبرامایسین 55/6 درصد، پیپراسلین 54/9 درصد، سیپروفلوکساسین 48/6 درصد و 75/3 درصد مقاوم به چند دارو بودند. نتایج PCR نشان داد که 119 ایزوله (82/6 درصد) حامل ژن اینتگرون کلاس یک بودند. نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت که اینتگرون کلاس یک به طور گسترده در پسودوموناس آیروژینوزاهای جدا شده از نمونه های بالینی دیده می شود. لذا، می تواند باعث انتقال ژن های مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک های مختلف گردد و بررسی آنتی بوتیک هایی که مقاومت آنها با اینتگرون انجام می گیرد ضروری است.

پسودوموناس آیروژینوزا، مقاومت دارویی، اینتگرون کلاس یک