حسن دانشمندی - دانشیار، گروه حرکات اصلاحی و آسیب شناسی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه گیلان
پریسا صداقتی - دانشجوی دکتری حرکات اصلاحی و آسیب شناسی ورزشی، پردیس بین المللی کیش، دانشگاه تهران
نورالدین کریمی - استادیار، گروه فیزیوتراپی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی
امیرحسین براتی - استادیار، گروه فیزیولوژی ورزش، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی

سابقه و هدف: بیماری پارکینسون نوعی بیماری دستگاه عصبی مرکزی در کهنسالان می باشد که مشخصه آن سفتی عضلانی پیش روندهو تدریجی، لرزش و از دست رفتن مهارتهای حرکتی است. هدف مقاله مروری حاضر بررسی مطالعات مربوط به مداخلات فعالیتفیزیکی و ورزشی در راستای درمان بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک می باشد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر بهروش مروری با جستجوی نظام مند در پا یگاه های Sportdi, Medline, Google Scholar, PubMedانجام شد. مقالات منتشر شده طی سال های 1995 تا 2013 که اثر ورزش و حرکت درمانی بر بیماران پارکینسونی را بررسی کرده بودند، انتخاب شدند. سپس، مطالعات در چهار دسته ارزیابی بی ثباتی قامتی، عملکرد تکلیف تعادلی، کیفیت زندگی/ سقوط و راه رفتن دسته بندی و بررسی شدند.نتایج: بیشتر مطالعات با وجود تفاوت های برنامه تمرینی به کار برده شده اثرات مثبتی را علاوه بر درمان های معمول پزشکی بر رویعملکرد حرکتی بیماران مبتلا به پارکینسون گزارش کرده اند.نتیجه گیری: با توجه به اثر بخشی ورزش در بهبود ابعاد مختلف عملکرد حرکتی بیماران پارکینسونی، ضرورت دارد متخصصین بالینیتوجه خاصی در به کارگیری حرکت درمانی توام با درمانهای تخصصی معطوف داشته و همچنین در مطالعات آینده به اندازه گیری هایاختصاصی تر و سنجش های خاص بیومکانیکی بپردازند.

پارکینسون، حرکت درمانی، راه رفتن، تعادل، کیفیت زندگی