اثر تجویز عصاره آبی گیاه بادرنجبویه (Mellissa officinalis) بر شاخص های استرس اکسیداتیو در بافت مغز میانی

سابقه و هدف: بیماری پارکینسون یک اختلال نوروپاتولوژیک شایع است که به علت دژنراسیون نورون های دوپامینرژیک بخش متراکمجسم سیاه ایجاد شده و افزایش سطح استرس اکسیداتیو در آن منجربه دژنرهشدن سلول های جسم سیاه میشود. با توجه به اثرات آنتیاکسیدانی گیاه بادرنجبویه این مطالعه به منظور ارزیابی اثر تجویز عصاره آبی گیاه مذکور بر عاملهای استرس اکسیداتیو بافت مغز میانی انجام شد.مواد و روشها: در این مطالعه تجربی تعداد 48 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی 250-300 گرم به 4 گروه شاهد، شاهد تحت تیمار با عصاره، ضایعه دیده و ضایعه دیده تحت تیمار با عصاره تقسیم شدند. در این بررسی، مدل اولیه بیماری پارکینسون توسطتزریق 12/5 میکروگرم 6-هیدروکسی دوپامین (OHDA6) به داخل استریاتوم طرف چپ ایجاد گردید. دو گروه شاهد و ضایعه دیده تحت تیمار، 3 مرتبه با فاصله زمانی 24 ساعت مورد گاواژ عصاره بادرنجبویه یکبار در روز به میزان 100 میلی گرم به ازاء هر کیلوگرموزن بدن قرار گرفتند. در هفته دوم پس از جراحی سطح مالوندی آلدیید، نیتریت و فعالیت سوپراکسید دیسموتاز در بافت مغز میانیبررسی گردید.نتایج: افزایش معنیدار سطح مالوندی آلدیید در موش های پارکینسونی مشاهده شد و پیش تیمار با عصاره میزان آن را به طور معنی داریکاهش داد. به علاوه، سطح فعالیت سوپراکسید دیسموتاز در گروه ضایعه دیده از گروه شاهد کمتر بود. عصاره بادرنجبویه تاثیری رویفعالیت سوپراکسید دیسموتاز و سطح پلاسمایی نیتریت نداشت.نتیجه گیری: تجویز خوراکی عصاره آبی بادرنجبویه به میزان 100 میلی گرم به ازاء کیلوگرم وزن بدن باعث کاهش شاخص های استرساکسیداتیو در بافت مغز میانی می شود.

Keywords:

گیاه بادرنجبویه , 6-هیدروکسیدوپامین , مالوندی آلدیید , نیتریت , سوپراکسیددیس موتاز