صدیقه اشکاوندی - دانشجوی دکتری فیزیولوژی جانوری، گروه زیست شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه شهید چمران اهواز
احمدعلی معاضدی - استاد، گروه زیست شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه شهید چمران اهواز
سعید سمنانیان - استاد، گروه فیزیولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه تربیت مدرس تهران
هومن اسحق هارونی - استاد، گروه زیست شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه شهید چمران اهواز

سابقه و هدف: متیل پردنیزولون بهعنوان یک گلوکوکورتیکویید مصنوعی، جهت درمان آسیب طناب نخاعی و فعالیت ضد التهابی به کارمی رود. در مطالعه حاضر اثر این دارو بر یادگیری و حافظه موشهای صحرایی نر بالغ مدل آلزایمر مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: موشهای صحرایی نر به پنج گروه تقسیم شدند: کنترل؛ تخریب (القاء جریان الکتریکی (0/5 میلی آمپر به مدت 3 ثانیه) به طور دوطرفه در هسته Nucleus Basalis Magnocellularis) NBM) جهت ایجاد مدل آلزایمر)؛ شاهد تخریب (ورود الکترود به هسته NBM بدون القاء جریان الکتریکی)؛ تخریب+متیل پردنیزولون (تخریب+تزریق متیل پردنیزولون به مقدار 30mg/kg): و تخریب+سالین (تخریب +0/2ml سالین). یک هفته بعد، موشهای صحرایی به مدت 5 روز با دستگاه ماز Y شکل آموزش دیدند. تست حافظه حیوانات یک ماه بعد انجام گرفت. نتایج: آنالیز آماری نشان داد که تخریب دوطرفه هسته NBM در گروه تخریب، یادگیری فضایی را نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کاهش می دهد (P<0/01). تزریق متیل پردنیزولون بعد از القاء جریان به طور معنی داری یادگیری فضایی را بهبود می دهد (P<0/001). همچنین، وارد کردن الکترود به هسته NBM بدون القاء جریان الکتریکی نسبت به گروه تخریب، اثری بر یادگیری فضایی ندارد و بین نتایج مربوط به روز پنجم آموزش و تست حافظه یک ماه بعد تفاوت معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: طبق نتایج به دست آمده میتوان متیل پردنیزولون را به عنوان دارویی موثر در بهبود یادگیری در افراد مبتلا به بیماریآلزایمر معرفی کرد.

متیل پردنیزولون، یادگیری فضایی، هسته قاعده ای مینرت، گلوکوکورتیکویید، بیماری آلزایمر