منصور دیانتی - دانشجوی دکتری پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی تهران
احمد عصاری مرقی - دانشجوی کارشناس ارشد پرستاری، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی کاشان
محمد پرآور - کارشناس ارشد پرستاری، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی کاشان
حمیدرضا گیلاسی - استادیار، مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی موثر بر سلامت، دانشگاه علوم پزشکی کاشان

سابقه و هدف: احیای قلبی ریوی توسط همراهان، یکی از راه های افزایش شانس بقا برای بیماران دچار ایست قلبی خارج بیمارستانیاست. در این رابطه، مطالعه ای با هدف تعیین میزان انجام احیای قلبی ریوی توسط همراهان و عوامل مرتبط با آن ط ی سال 1393 ، درکاشان انجام شد.مواد و روش ها : در یک پژوهش مقطعی، تعداد 277 همراه بیمار دچار ایست قلبی خارج بیمارستانی به صورت سرشماری، در یک دورهزمانی شش ماهه، طی سال 1393 در شهرستان کاشان مورد مطالعه قرار گرفت. ابزار جم عآوری اطلاعات یک پرسش نامه محقق ساختهشامل اطلاعات دموگرافیک (سن و جنس بیمار و همراه، تحصیلات همراه، نسبت همراه با بیمار و مکان وقوع احیا ی قلبی ریوی) وسوالات اختصاصی (سابقه آشنایی و تجربه همراه در زمینه احیا، علل خودداری همراه از احیا و نوع اقدامات انجام شده توسط همراه) بودکه توسط همراهان تکمیل شد. اطلاعات مربوط به بقای بیماران از پرونده های بیماران کسب شد.نتایج: تعداد 10 نفر (3/6 درصد) از 277 همراه، اقدام به احیا کرده بودند. بین میزان انجام احیا توسط همراهان و سن همراه و بیمار، آشنایی همراه با احیاء، تحصیلات همراه و مکان ایست قلبی، اختلاف معنی داری وجود داشت؛ به این صورت که میزان انجام احیا توسطهمراهان با کاهش سن همراه و بیمار و افزایش تحصیلات آنها افزایش می یابد. میزان انجام احیا در موارد ایست قلبی در خارج از منزلبیشتر بود. از 10 مورد احیایی که توسط همراهان شروع شده بود، در 2 نفر برگشت خودبه خودی گردش خون به وجود آمده و فقط 1 نفراز بیمارستان مرخص شده بود.نتیجه گیری: میزان انجام احیای قلبی ریوی توسط همراهان در شهرستان کاشان بسیار کم و ناچیز است و نداشتن دانش و آگاهی علتاصلی عدم انجام احیا می باشد.

احیای قلبی ریوی، احیای قلبی ریوی توسط همراهان، ایست قلبی خارج بیمارستانی