سیدسیف اله بلادی موسوی - دانشیار، مرکز تحقیقات نارسایی مزمن کلیه، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز
زهرا چیت سازیان - استادیار، مرکز بیماریهای مزمن کلیه و دیالیز، دانشگاه علوم پزشکی کاشان
فاطمه حیاتی - استادیار، مرکز تحقیقات نارسایی مزمن کلیه، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز
شکوه شایان پور - استادیار، مرکز تحقیقات نارسایی مزمن کلیه، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز

سابقه و هدف: هیپرفسفاتمی به تنهایی و یا همراه با هیپرکلسمی با افزایش مرگ و میر در بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیه (CKD)ارتباط دارد. این مقاله مروری است بر برخی پژوهش هایی که در زمینه درمان هیپرفسفاتمی در بیماران مبتلا به CKD انجام شده است. مواد و روشها: برای جمع آوری اطلاعات موجود مقالات زیادی در منابع متعددی همچون Embase, Current Content ،Scopus ،PubMed و IranMedex با کلمات کلیدی هیپرفسفاتمی و بیماری مزمن کلیه مورد بررسی قرار داده شدند. این مطالعه، مقالات چاپ شده در زبان انگلیسی و فارسی به صورت مقاله کامل را شامل می شود. نتایج: درمان شایع هیپرفسفاتمی در بیماران CKD شامل محدود کردن فسفات غذایی و تجویز متصل شونده های به فسفات بوده تا از جذب روده ای فسفات خورده شده جلوگیری نمایند. محدود کردن فسفات باید به طور عمده شامل غذاهای غیرضروری دارای فسفات ازقبیل بسیاری از غذاهای فرآوری شده، نوشابه های گازدار، محصولات لبنی و بعضی از سبزبجات باشد. متصل شونده های به فسفات به دونوع عمده متصل شونده های حاوی کلسیم (کلسیم کربنات و کلسیم استات) و متصل شونده های غیرکلسیمی (سولامر و لانتانوم) تقسیمبندی می شوند. همه آنها در کاهش دادن فسفات سرم موثر هستند؛ بااین وجود متصل شونده های غیرکلسیمی در بیماران هیپرکلسمیک،بیماران مصرف کننده آنالوگ های ویتامین D، بیماران با کلسیفیکاسیون عروقی و بیماری آدینامیک استخوان دارند، ترجیح داده می شوند. نتیجه گیری: نگرانی هایی درباره ایمن بودن فسفات بایندرهای کلسیمی برای استفاده طولانی مدت وجود داشته و این عوامل ممکن است.با هیپرکلسمی، کلسیفیکاسیون عروقی و بیماری آدینامیک استخوان ارتباط داشته باشند.

بیماری مزمن کلیه، هیپرفسفاتمی، درمان