بهاره صادقی - کارشناسی ارشد، مرکز تحقیقات علوم اعصاب، دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله (عج)
حمیرا زردوز - دانشیار، گروه فیزیولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
هدایت صحرایی - استاد، مرکز تحقیقات علوم اعصاب، دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله (عج)
ناهید سراحیان - کارشناسی ارشد، مرکز تحقیقات علوم اعصاب، دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله (عج)

سابقه و هدف: آمیگدال یکی از مهمترین مناطق مغزی در پاسخ به محرک های استرس زا است. در مطالعه حاضر نقش گیرنده هایNMDA گلوتاماتی موجود در آمیگدال در مهار اثرات متابولیکی استرس حاد در موشهای نر بررسی شد. مواد و روشها: در این مطالعه تجربی- مداخله ای کانول گذاری یک طرفه و دوطرفه آمیگدال توسط دستگاه استریوتکس صورت گرفت.پس از یک هفته بهبودی، حیوانات ( 11 گروه 6 تایی) دوزهای مختلف ممانتین (0/1 و 1 میکروگرم/موش) را 5 دقیقه قبل از القا استرس دریافت کردند. میزان آب و غذای دریافتی، زمان تاخیر در غذا خوردن و وزن مدفوع به عنوان معیارهای متابولیکی استرس سنجیده شد.نتایج: استرس بر میزان دریافت آب بی تاثیر بوده ولی باعث کاهش دریافت غذا و افزایش تاخیر در خوردن غذا و افزایش مدفوع گردید.تزریق داخل آمیگدال راست و یا چپ ممانتین موجب کاهش آبنوشی گردید. تجویز ممانتین در دوز 0/1 میکروگرم به آمیگدال چپ موجب مهار اثر استرس و در نتیجه افزایش غذای دریافتی گردید. تزریق ممانتین چه در آمیگدال چپ و چه راست زمان تاخیر در غذاخوردن را کاهش داد و در دوزهای 1 و 0/5 میکروگرم نیز میزان دفع را کاهش داد که سمت راست هسته بیشترین اثر مهارکنندگی را دراین زمینه داشت.نتیجه گیری: به نظر می رسد سیستم گلوتامات موجود در آمیگدال و به خصوص گیرنده های NMDA آن تاثیر مهمی در تنظیم پاسخ بهاسترس دارد که این اثر وابسته به سمت نیز می باشد.

استرس حاد، آمیگدال، موش نر، آنتاگونیست گیرنده های NMDA گلوتاماتی