کارایی تکنیکهای مبتنی بر رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش مشکلات ناشی از درد در بیماران با سبک دلبستگی دلمشغول دارای درد مزمن عضلانی- اسکلتی: یک مطالعه تک موردی

سابقه و هدف: درد مزمن یک موقعیت تحلیلبرنده و ناتوان کننده است. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف بررسی نتایج اثربخشی تکنیک-های رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش فاجعه آمیزی، ترس از حرکت، ناتوانی ناشی از درد و شدت درد در بیماران با سبک دلبستگی دل-مشغول مبتلا به درد مزمن عضلانی-اسکلتی انجام گرفت.مواد و روشها: پژوهش حاضر به صورت تک موردی بر پایه طرح خط پایه چندگانه انجام گرفت. آزمودنیهای دو بیمار زن مبتلا بهکمردرد مزمن بودند که به شیوه نمونه گیری هدفمند در مراجعه کنندگان به کلینیک درد تبریز انجام شد. ابزارهای غربالگری، مورد مطالعه قرار گرفت. ابزارهای به کار رفته شامل پرسشنامه های فاجعه آمیزی (PCQ)، ترس از حرکت (TSK)، ناتوانی ناشی از درد (PDQ) شدت درد (VAS) و مقیاس های روابط (RSQ) بود که در جلسات خط پایه، پنجم، هفتم، نهم، یازدهم، چهاردهم تکمیل شد. جهت تعیین تاثیر مداخله از روش ترسیم نمودار روند شدت علایم و میانگین کاهش خط پایه مربوط به پژوهش های تک موردی بهره گرفته شد.نتایج: یافته ها نشان داد که نمرات فاجعه آمیزی، ترس از حرکت، ناتوانی ناشی از درد و شدت درد هر دو بیمار از مرحله خط پایه به مرحله پیگیری کاهش یافت. و میانگین نمرات متغیرهای فوق به ترتیب (33/25 به 16/5)، (45/75 به 21)، (17/5 به 7) و (213/75 به 90) رسید. همچنین، میانگین نمرات ایمنی دلبستگی در طول درمان از 1/25 به 2/3 افزایش یافت. نتیجه گیری: رفتار درمانی دیالکتیکی منجر به افزایش ایمنی دلبستگی و کاهش مشکلات مربوط به درد در بیماران با درد مزمن شد. لذا، در تحقیقات آتی این مطالعه در نمونه های با حجم بزرگتر توصیه می شود.

Keywords:

رفتاردرمانی دیالکتیکی , درد مزمن عضلانی- اسکلتی , سبک دلمشغول , فاجعه آمیزی , ترس از حرکت , ناتوانی ناشی از درد و شدت درد