مجتبی ایزدی - گروه فیزیولوژی ورزش، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه، ساوه، ایران
علی اصغر رواسی - گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
رحمان سوری - گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
کاظم باعثی - گروه هپاتیت و ایدز، انستیتو پاستور ایران، تهران، ایران

سابقه و هدف: تمرین ورزشی منظم به عنوان نوعی درمان غیردارویی در چاقی و دیابت نوع 2 معرفی شده و در عین حال مکانیسم هایمولکولی عهده دار سازگاری های ژنتیکی به آن کمتر شناخته شدهاند. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثر 3 ماه تمرین هوازی بر بیان ژنTCF7L2 در بافت پانکراس و نیمرخ گلیسمیک در موش های صحرایی دیابتی نوع 2 است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 16 سر موش صحرایی نر ویستار دیابتی شده توسط نیکوتین آمید- استرپتوزوتوسین (30±220 گرم) به شیوه تصادفی به دو گروه ورزشی (n=8) و کنترل (n=8) تقسیم شدند. گروه ورزشی در یک برنامه تمرینات هوازی 3 ماهه به تعداد 3 جلسه در هفته شرکت نموده و گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نداشتند. بیان نسبی ژن TCF/L2 در بافت پانکراس، و گلوکز ناشتا و انسولین سرم در 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی در دو گروه اندازه گیری شد.نتایج: در مقایسه با موش های صحرایی گروه کنترل کاهش معنی داری در سطح گلوکز ناشتا به واسطه مداخله تمرینی در گروه ورزشمشاهده شد (P=0/001). انسولین سرم متعاقب تمرینات هوازی به میزان معنی داری افزایش یافت (P=0/014). اما بیان نسبی ژن TCF/L2 در بافت پانکراس به واسطه تمرینات هوازی تغییر نکرد (P=0/876). نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت تمرینات هوازی طولانی مدت باعث بهبود نیمرخ گلیسیمی و سطح انسولین در موش های صحرایی دیابتی نوع 2 منجر می شود، اما این بهبود را نمی توان به تغییر در بیان TCF/L2 در بافت پانکراس نسبت داد.

ژن TCF7L2، پانکراس، موش صحرایی دیابتی شده ، نیکوتین آمید استرپتوزوتوسین، تمرین هوازی